Bronisława Bobrowska z Szrajberów

Urodziła się 1 września 1876 r. w Warszawie. Córka Ottona, lekarza, i Anny z d. Woyno.
Ukończyła pensję żeńska, a później przez krótki okres czasu studiowała na Wydz. Fizyczno-Matematycznym Kursów Bestużewskich w Petersburgu. Od 1897 r. przeniosła się do Krakowa i tam, jako hospitantka, uczyła się na Wydz. Przyrodniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Wstąpiła wówczas do postępowej organizacji akademickiej „Zjednoczenie”. Studiów nie ukończyła i pracowała dorywczo jako pedagog.
Od 1901 r. należała do Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej Galicji i Śląska Cieszyńskiego (PPSD). Działała sekcji dziecięcej Organizacji Kobiet PPSD oraz w sekcji kulturalno-oświatowej. W 1914 r. z ramienia partii była współzałożyciela krakowskiego Tow. Przyjaciół Dzieci (TPD).
Od 1912 r. członek Zw. Strzeleckiego.
W czasie I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich ps. „Bronisława Piotrowska”. Służyła w oddziale wywiadowczym I Brygady. W trakcie misji wywiadowczej w 1915 r. aresztowana przez władze rosyjskie i osadzona w więzieniu kobiecym „Serbia” w Warszawie. Po zajęciu Warszawy przez Niemców 5 sierpnia 1915 r. uwolniona.
Wróciła wówczas do Galicji i przez pewien czas pracowała w szkole M. Ramułtowej w Zakopanem.
Po 1919 r. w PPS. W 1924 r. zorganizowała kolonię TPD dla dzieci robotniczych w Kobiernicach. Z ramienia TPD w Krakowie współpracowała z Robotniczym Tow. Przyjaciół Dzieci i w 1927 r. weszła w skład Rady Pedagogicznej. W 1929 r. wraz z mężem wystąpiła z PPS i poświęciła się pracy kulturalno-oświatowej.
W okresie II wojny światowej zajmowała się opieką nad dziećmi robotniczymi, a po 1945 r. kontynuowała działalność pedagogiczną na kolonii w Kobiernicach.
Zmarła 6 lutego 1961 r. w Krakowie.
Odznaczona Krzyżem Niepodległości.
Zamężna (od V 1901 r.) z Emilem Bobrowskim (zob.), miała z nim synów Bronisława (zob.), Stanisława (ur. 1904) i Juliusza (ur. 1909).