Urodził się 6 października 1895 r. w Sanoku. Syn Piotra, lekarza weterynarii, i Marii z Jaworskich. Brat Tadeusza Marii Celestyna (zob.).
Od 1910 r. uczył się w gimnazjum w Wadowicach, uzyskując eksternistycznie maturę w marcu 1915 r.
Członek Polowych Drużyn „Sokoła”. W 1911 r. założył drużynę skautową im. S. Żółkiewskiego.
Podczas I wojny światowej w sierpniu 1914 r. z półbaonem „Sokoła” z Wadowic wstąpił do Legionów Polskich. Przydzielony jako dowódca plut. do 12 komp. 3 pp LP. 20 października 1914 r. mianowany chor. piech., 19 listopada awansował na ppor. piech. 14 marca 1915 r. otrzymał stopień por. piech. Dowodził 11 komp., a potem baonem 3 pp LP.
Po kryzysie przysięgowym z lipca 1917 r. od września podjął służbę w Polskim Korpusie Posiłkowym. 1 września 1917 r. awansował na kpt. piech. Na początku 1918 r. zapisał się na Wydz. Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) aresztowany przez Austriaków, po czym internowany na Węgrzech.
Od 25 października 1918 r. służył służył w Wojsku Polskim. 4 stycznia 1919 r. przeniesiony z 3 pp leg do 33 pp, w którym otrzymał dowództwo baonu. 11 czerwca 1920 r. awansowany na ppłk. piech. (z dniem 1 kwietnia).
Po zakończeniu wojny od 1921 do kwietnia 1927 r. dowodził (początkowo jako p.o.) 8 pp leg. Zweryfikowany jako ppłk piech. z 1 czerwca 1919, stopień płk. piech. otrzymał ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 r. Następnie do 1930 r. dowódca piechoty dywizyjnej 2 DP Leg. W latach 1930–1936 organizator i komendant Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. W 1936 r. został dowódcą 3 DP Leg. 19 marca 1937 r. otrzymał stopień gen. bryg. Od maja 1938 do września 1939 r. ponownie sprawował funkcję komendanta Centrum Wyszkolenia Piechoty.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. od 8 września dowodził 39 DP rez, na czele której brał udział w działaniach na Lubelszczyźnie. 27 września skapitulował przed Niemcami pod Terespolem koło Biłgoraja. Przebywał w niewoli w oflagu II D w Grossborn, gdzie uczestniczył w obozowej konspiracji. Potem został przewieziony do oflagu IV B w Königstein. Jako inwalida w 1941 r. został przeniesiony do Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie, a po roku zwolniony. W 1943 r. nawiązał kontakt z AK. Na początku sierpnia 1944 r. został dowódcą GO „Śląsk Cieszyński”. Nosił wówczas ps. „Olza”. Przypadkowo aresztowany w swoim miejscu postoju w Kalwarii Zebrzydowskiej, w październiku odbił go z więzienia oddział z 16 pp AK. Po uwolnieniu był dowódcą 21 DP AK.
14 kwietnia 1945 r. zgłosił się do LWP. W czerwcu został mianowany zastępcą komendanta Oficerskiej Szkoły Piechoty i Kawalerii nr 1 w Krakowie, lecz już w końcu lipca objął stanowisko szefa wydz. szkół oficerskich piechoty i kawalerii w MON (wydz. w sierpniu przekształcono w Oddział Szkół Oficerskich Sztabu Generalnego WP). 13 września otrzymał dowództwo Okręgu Wojskowego nr 1 w Warszawie. 1 stycznia 1946 r. mianowano go gen. dyw. W lutym tego roku kierował jedną z największych operacji przeciwko podziemiu niepodległościowemu w województwach: warszawskim, białostockim i lubelskim. W październiku został komendantem Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. 30 listopada 1948 r. przeszedł w stan spoczynku.
Zmarł 23 marca 1951 r. w Rembertowie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie kwat. F–12.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 4 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi, bułgarskim orderem Zasługi 3 kl., szwedzkim orderem Miecza 3 kl., w PRL otrzymał Krzyż Grunwaldu 3 kl. i order Odrodzenia Polski 5 kl.
Żonaty (od 1921) z Marią z Kuleszów, miał syna Jacka (ur. 1922), pracownika umysłowego, oraz córkę Marię (15 III 1925–6 IV 1995), żołnierza AK, dziennikarkę.
Jest patronem ulicy w Wadowicach.
CAW, akta personalne 1670; W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914–1917. Słownik biograficzny t. 3, Warszawa 2006; L. Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Lublin 1986; L. Grot, Z dziejów Warszawskiego Okręgu Wojskowego 1945–1970, Warszawa 1972; A. Kostankiewicz, w: Słownik biograficzny miasta Lublina t. II, Lublin 1996; M. Krwawicz, w: Polski Słownik Biograficzny t. XXIII z 1978; T. Kryska–Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991; H. Lewartowski, B. Pochmarski, J.A. Teslar, Szlakiem bojowym Legionów, Lwów 1915; Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich, Warszawa 1917; „Monitor Polski” 1931, nr 260; M. Porwit, Spojrzenie poprzez moje życie, Warszawa 1986; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; P. Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, Warszawa 1994; H. Żelewski, Dzieje bojowe 8 Pułku Piechoty Legionów w walkach obronnych 1939 r., Lublin 1984.