Brunon Aleksander Hegedeusz–Woronicz

Urodził się 6 października 1890 r. w Warszawie.
Ukończył cztery klasy szkoły realnej K. Grochowskiego, a następnie dwa lata Szkoły Mechaniczno-Technicznej Hipolita Wawelberga i Stanisława Rotwanda.
Od 1913 r. członek Zw. Walki Czynnej w Warszawie i Zw. Strzeleckiego ps. „Bolesta”. W lipcu 1914 r. uczestniczył w letnim kursie strzeleckim w krakowskich Oleandrach.
3 sierpnia 1914 r. przydzielony do 1 komp. kadrowej (III plut.), w jej składzie 6 sierpnia wyruszył na front Wraz z komp. przydzielony do III baonu 1 pp LP (1 komp.) ps. „Jerzy”. Służył w niej do połowy listopada, kiedy chory został odesłany do szpitala w Wiedniu. W styczniu 1915 r. powrócił do I Brygady. Awansowany na kpr., służył w VI baonie, a później w 5 pp LP. 19 września 1916 r. awansował na sierż. Wiosną 1917 r. ukończył szkołę oficerską pułku. Od czerwca dowodził plut. w komp. szturmowej 5 pp LP. Po kryzysie przysięgowym z lipca 1917 r. zwolniony z Legionów.
Od marca 1918 r. w POW. Od czerwca stał na czele oddziału bojowego i wywiadowczego komendy obwodu krasnostawskiego.
Od 3 listopada 1918 r. w WP. Dowodził plut. w 35 pp. 13 stycznia 1919 r. mianowany pchor., 15 stycznia wyruszył na front ukraiński. Od kwietnia do czerwca przebywał na kursie uzupełniającym dla podchorążych w Szkole Podchorążych w Warszawie. Po jego ukończeniu powrócił do pułku. 15 lipca 1919 r. mianowany ppor. piech. Uczestniczył w wojnie z bolszewikami. W czerwcu 1920 r. został dowódcą komp. Ranny 23 lipca pod Grodnem. Po wyleczeniu się z ran od 6 września oficer ewidencyjny w baonie zapasowym 35 pp, a od 15 grudnia jego adiutant. Skierowany na kurs w Centrum Wyszkolenia DOGen Lwów, po jego ukończeniu powrócił na zajmowane uprzednio stanowisko.
Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany 15 sierpnia 1924 r. na kpt. piech., pełnił służbę w 35 pp. Od listopada 1925 do maja 1926 r. uczestniczył w kursie dla pułkowych oficerów łączności w Obozie Szkolnym Łączności w Zegrzu. Po jego ukończeniu został oficerem łączności pułku. W lipcu 1928 r. przeniesiony na stanowisko instruktora łączności do Oficerskiej Szkoły dla Podoficerów w Bydgoszczy. 23 października 1931 r. przeniesiony do 62 pp. Od 9 grudnia 1932 r. oficer w PKU Łódź-Miasto. 1 stycznia 1935 r. skierowany na sześciomiesięczny staż w Ministerstwie Komunikacji, z dniem 30 czerwca został przeniesiony do rezerwy.
Został wówczas naczelnikiem stacji kolejowej w Szydłowcu.
Po II wojnie światowej miał problemy z zatrudnieniem, przejściowo był sprzedawcą. W 1946 r. zamieszkał w Szczecinie i tam pracował do emerytury.
Zmarł w 1974 r. w Szczecinie.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi.
Żonaty (od 1918 r.) z Feliksą z Leszczyńskich Chandler, miał córki Krystynę i Wandę (zm. 2 X 1983) zamężną Stawowską.