Brunon Jabłoński

Urodził się 25 listopada 1902 r. w m. Woskresenówka w guberni kurskiej. Syn Władysława Jana i Marii Ludwiki z Bilińskich.

Ukończył gimnazjum Stow. Pedagogicznedgo w Charkowie. Należał do Skautingu Polskiego.

Od 1918 r. należał do POW. Służył jako kurier w KN 3.

W sierpniu 1919 r. ewakuowany z Sewastopola do rumuńskiego Gałacza, pod koniec roku dotarł do Warszawy.

Wstąpił do Wojska Polskiego. Od 20 lipca 1920 do 9 marca 1922 r. w stopniu marynarza służył w I baonie pułku morskiego, walczył z bolszewikami m.in. podczas bitwy warszawskiej.

Następnie w sekcji wywiadu Departamentu Dla Spraw Morskich. W lipcu 1922 r. skierowany jako uczeń do Szkoły Morskiej w Tczewie, ukończył Wydział Nawigacyjny Szkoły Morskiej w Tczewie. Pływał na statku „Lwów”.

Od jesieni 1922 r. w Szkole Podchorążych w Warszawie. W okresie od sierpnia 1923 do października 1925 r. był słuchaczem Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej. Po jej ukończeniu z dniem 1 lipca 1925 r. mianowany ppor. mar.

Od listopada 1925 r. jako praktykant pływał na ORP „Wilja”. 15 marca 1926 r. mianowany młodszym oficerem na torpedowcu ORP „Krakowiak”. Następnie oficer flagowy dyonu torpedowców i jednocześnie dowódca okrętu ORP „Admirał Sierpinek”. Od 1 maja 1926 r. oficer ordynansowy szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej. Od 1 października 1926 do 1 września 1927 r.  przebywał na studiach uzupełniających we Francji. Był słuchaczem szkoły nawigatorów w Tulonie. Awansowany 1 lipca 1927 r. na por. mar. Po powrocie do kraju był adiutantem Szkoły Podchorążych Marynarki Wojennej. Od 1 lipca 1928 r. przez 11 miesięcy uczestniczył w kursie dla oficerów torpedowych w Toruniu (dwa miesiące) i w Tulonie (dziewięć miesięcy). W latach 1929–1931 był wykładowcą broni podwodnej i oficerem kursowym w Szkole Podchorążych MW. Od maja 1931 do lipca 1932 r. oficer torpedowy okrętu podwodnego ORP „Ryś”. Przejściowo (1 stycznia–1 maja 1932) p.o. zastępcy dowódcy tego okrętu. Od 1 lipca 1932 do 1 lipca 1934 r. etatowy zastępca dowódcy ORP „Ryś”. 1 stycznia 1933 r. awansował na kpt. mar. Od lipca do 18 grudnia 1934 r. dowodził torpedowcem ORP „Kujawiak”, a od 19 grudnia 1934 do 8 grudnia 1936 r. okrętem podwodnym ORP „Wilk”. 19 marca 1937 r.awansował na kmdr. ppor. Był dowódcą oddziału szkolnego w Szkole Podchorążych MW. W okresie od 7 stycznia 1938 do 31 marca 1939 r. słuchacz Wyższego Kursu Taktycznego. Po jego ukończeniu mianowany kierownikiem referatu Marynarek Obcych Kierownictwa MW (podlegał Oddz. II Sztabu Głównego).

Na tym stanowisku uczestniczył w kampanii 1939 r. Po agresji sowieckiej 17 września przeszedł do Rumunii. Stamtąd przez Bejrut przedostał się do Francji i 30 października dotarł do Paryża. Od 2 listopada był zastępcą kierownika komórki wywiadu morskiego przy II Oddz. Francuskiego Sztabu Głównego. Ewakuowany do Wlk. Brytanii (25 czerwca 1940), od 27 czerwca 1940 r. zajmował stanowisko szefa wywiadu morskiego Kierownictwa Marynarki Wojennej. Następnie od 20 lipca 1941 r. był dowódcą okrętu podwodnego ORP „Wilk” oraz grupy okrętów podwodnych. 23 kwietnia 1942 r. powrócił na stanowisko szefa wywiadu morskiego przy Oddz. II sztabu Naczelnego Wodza. 3 maja 1942 r. awansował na kmdr. por. Funkcję tę sprawował do 30 września 1944 r. W tym czasie odbywał staże na niszczycielach ORP „Krakowiak” (17–23 września 1942), ORP „Garland” (30 września – 4 listopada 1942 i 9 września – 8 listopada 1943). Od 6 marca do 1 kwietnia 1944 r. przebywał na V kursie taktyczno-informacyjnym dla oficerów lotnictwa. Od 1 października 1944 do 7 maja 1945 r. zastępca dowódcy krążownika ORP „Conrad”. Przeniesiony do dyspozycji szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej, od 7 września był szefem jego biura planowania. 1 września 1946 r. awansował na stopień kmdr.

Po demobilizacji w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia. Przebywał na kursie tapicerskim i rolniczym.

Zamieszkał w Wlk. Brytanii. Ukończył Szkołę Handlu Zagranicznego, przez kilka lat prowadził farmę, pracował w fabryce rowerów. Następnie administrował dwoma domami Stow. Marynarki Wojennej.

Aktywny działacz Samopomocy MW – przez 10 lat był jej sekretarzem. Należał do kolegium redakcyjnego pisma „Nasze Sygnały”.

Zmarł 16 stycznia 1984 r. w Londynie. Pochowany na Cmentarzu Parafialnym na Powązkach w Warszawie.

Odznaczony złotym Krzyżem Zasługi z mieczami, Medalem Niepodległości, srebrnym Krzyżem Zasługi, Orderem Imperium Brytyjskiego 4 kl. i francuskim Krzyżem Wojennym z gwiazdą.

Żonaty z Marią Stankiewicz.