Czesław Abramowicz

Urodził się 20 lipca 1901 r. w Łomży. Syn Piotra i Bronisławy z Gazickich.

Od 1910 r. uczył się w szkole powszechnej. Do wojny ukończył trzy oddziały.

W czasie I wojny światowej latem 1915 r. z rodziną ewakuowany do Dźwińska, a stamtąd do Moskwy. Tam kontynuował naukę, którą ze względów finansowych po trzech mieniącach musiał przerwać.

Od 1916 r. pracował jako praktykant ślusarski w fabryce parowozów. Po wybuchu rewolucji lutowej w Rosji (1917 r.) przedostał się do ojca do Archangielska. Tam zajmował się handlem.

Od 17 grudnia 1918 r. w stopniu szer. służył w 1 komp. Samodzielnego Oddziału na Murmaniu. Walczył z bolszewikami. W styczniu 1920 r. powrócił do Polski.

Do czerwca 1921 r. służył w żandarmerii. Od czerwca do sierpnia 1921 r. w komp. przybocznej Naczelnika Państwa i Naczelnego Wodza. Od września 1921 do grudnia 1922 r. był komendantem aresztu w Zambrowie. Następnie przeniesiony do rezerwy.

W niepodległej Polsce mieszkał w Warszawie. Jako ślusarz do grudnia 1923 r. pracował w fabryce armatury, kranów i wentyli. Wobec redukcji pracowników zwolniony, w latach 1924-1925 pracował tylko dorywczo. Następnie do czerwca 1925 r. był ślusarzem i hydraulikiem przy samochodach pancernych, zaś do września w I baonie sanitarnym. Później (do lipca 1926 r.) zatrudniony jako ślusarz i hydraulik u inż. Banka. Po okresie pozostawania bez pracy do sierpnia 1927 r. był robotnikiem zatrudnionym na Dworcu Gdańskim. Następnie do 9 sierpnia 1928 r. pracował w Instytucie WF (jako robotnik u przedsiębiorcy Sopczyńskiego). Potem był ślusarzem i hydraulikiem w rozlewni likierów i spirytusu w fabryce Hulskiego. W 1929 r. zatrudniony w warszawskim magistracie (V oddział inżynierii), zaś w latach 1931-1932 pracował na sztucznym lodowisku na Saskiej Kępie. Następnie do 1934 r. pracował jako robotnik przy usypywaniu wału ochronnego na Pelcowiźnie. Od 17 listopada był pracownikiem kolejowym.

W kwietniu 1937 r. zamieszkał w Miłosnej (obecnie część Sulejówka).

Zmarł po 1938 r.