Czesław Bankiewicz

Urodził się 4 lipca 1896 r. w Winnicy koło Warszawy. Syn Zygmunta i Barbary Jadwigi z Zatorskich (zob.). Brat Zbigniewa (zob.) i Jadwigi (zob.).

Uczeń kursu rolniczego. Należał do skautingu (chorągiew łódzka).

W czasie I wojny światowej z grupą skautów 8 sierpnia 1914 r. wstąpił do oddziału J. Piłsudskiego ps. „Skaut”. Przydzielony do szwadronu Władysława Prażmowskiego-Beliny, z czasem uzyskał stopień kpr. Służył wówczas w III plut. 2 szw. 1 puł LP. Ciężko ranny 27 października 1915 r. pod Koszyszczami.

Jako młody, 17 letni chłopiec skaut Bankiewicz wstąpił do 1 szwadr. 1 p. uł. w sierpniu 1914.

Jeszcze jako „cywil” podjął się przewiezienia ważnego meldunku od szwadronu do wyższego dowództwa. Następnie jego wojskowa już służba nosiła zawsze ślady tej gotowości ofiarnej i młodzieńczego zapału.

W bitwie pod Marcinkowicami dn. 6 XII 1914 odznaczył się niepospolitą odwagą przy organizowaniu obrony III plut. I szwadr. przeciw przeważającym siłom nieprzyjaciela, które otoczyły pluton zwartym pierścieniem. Później po przedarciu się, w czasie odwrotu przez Dunajec pod nieustającym ogniem skoncentrowanym nieprzyjaciela, jadąc ostatni, dopomagał towarzyszom pozbawionym koni do wydostania się spod ognia
i rwących nurtów rzeki.

W walkach okopowych nad Styrem pod Koszczycami dn. 31/X 1915 otrzymał ranę w szyję od pocisku artyleryjskiego, która po kilku godzinach spowodowała śmierć.

Ogólnie lubiany przez kolegów za sumienność koleżeńską, ceniony przez dowódców za odwagę i wzorową służbę, skaut Bankiewicz uzyskał sobie miano jednego z najlepszych podoficerów 1 p. uł. [z wniosku płk. Janusza Głuchowskiego na order Virtuti Militari].

Zmarł z ran 1 listopada 1915 r. w Kołkach. Pochowany na Cmentarzu Parafialnym we Wodzisławiu na Kielecczyźnie.

Pośmiertnie odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.