Czesław Filipowicz

Urodził się 23 kwietnia 1892 r. w Kamieńcu Podolskim.

W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich. Od 1918 r. służył w 4 DStrz gen. L. Żeligowskiego (I Awiacyjny Oddział Wojsk Polskich). W czerwcu 1919 r. powrócił do kraju.

Jako obserwator służył w 3 esk. wywiadowczej, a potem w 21 esk. niszczycielskiej.

Por. obs. Filipowicz przebywa wraz z 21 eskadrą na froncie od 10 V 1920 r. Bierze udział w akcji 12 Dywizji Piechoty na Kniażepol i Mielewanaje, dokonując dalekich lotów niszczycielskich z bombami na dwumotorowym płatowcu „Gota” na Bałtę-Kadelsk, a ostatnio na dwumotorowym płatowcu „Fridrichshafen” na Zmerynkę atakując nieprzyjaciela 50 i 100 kg bombami. Zwalczał pociągi pancerne w Malewanaja pod Chrystynowką i pod Barem.

Od jeńców i kolejarzy, którzy uciekli od bolszewików stwierdzono kilkakrotnie iż bomby dużego kalibru rzucane przez por. Filipowicza zadały ogromne straty nieprzyjacielowi i zniszczyły jeden pociąg pancerny w Malewanaja oraz przez zniszczenie torów na wspomnianej stacji przyczynił się do zdobycia przez wojska nasze dwu pociągów pancernych.

Dokonywał dalekich i niebezpiecznych wywiadów w głąb terenu bolszewickiego nad Bałtą, Kadyną, Humaniem, Monastereszcami i Filipowem, przywożąc zawsze cenne meldunki o sytuacji wojsk nieprzyjacielskich. Dnia 26 i 27 VI 1920 r. w czasie ataku wojsk bolszewickich na stację Sieniowy obrzucił skutecznie nieprzyjacielskie baterie bombami i atakował je z karabinu maszynowego. W lipcu br. zwalczał skutecznie kawalerię nieprzyjacielską pod Młynowem, Demidówką i Beresteczkiem zadając jej ciężkie straty celnie rzucanymi bombami, niejednokrotnie wracając silnie uszkodzonym płatowcem. W sierpniu latał z Warszawy na Łomżę, przynbosząc dokładne meldunki o ruchach wojsk bolszewickich w kierunku Warszawy. W październiku br. brał udział w akcji wypadowej I Brygady Jazdy na Nowokonstantynów, Letyczów, obrzucając skutecznie 50 i 100 kg bombami z płatowca „Fridrichshafen” skoncentrowane wojska nieprzyjacielskie w rejonie Letyczowa.. Zmusił je tym do wycofania się na wschód oraz rozbijając 100 kg bombami tory i nieprzyjacielskie transporty na stacji kolejowej Zmerynka uniemożliwił nieprzyjacielowi podwożenie wojsk koleją.

Ukończył studia politechniczne, uzyskując dyplom inżyniera oraz Wyższą Szkołę Lotniczą w Paryżu.

Zweryfikowany  jako kpt. obs. z 1 czerwca 1919 r., był kierownikiem referatu w Dep. IV Żeglugi Powietrznej MSWojsk. Awansowany  1 lipca 1923 r. na mjr. obs., objął stanowisko szefa wydz. w tym dep. Z dniem 1 stycznia 1928 r. otrzymał stopień ppłk. obs. Co najmniej od 1928 pozostawał w dyspozycji ministra Komunikacji. Był wówczas kierownikiem Wydz. Lotnictwa Cywilnego w Ministerstwie Komunikacji, a od 1932 r. - Dep. Lotnictwa Cywilnego w tym ministerstwie. Powróciwszy do służby czynnej, 1 stycznia 1935 r. awansował na płk. techn.. Od 1936 r. był kierownikiem Zaopatrzenia Lotnictwa.

Sportowiec, jako pierwszy polski lotnik uczestniczył w I Międzynarodowych Zawodach Lotniczych w Zurichu (2–10 września 1922). Wraz z pilotem mjr. Ludomiłem Rayskim uzyskał wyróżnienie i nagrodę specjalną. Podczas próby pobicia międzynarodowego rekordu długości przelotu bez lądowania dla samolotów turystycznych (11 września 1933) w wyniku katastrofy został ranny.

Członek prezydium Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej.

Po kampanii 1939 r. przedostał się do Francji. Tam w Lyonie wstąpił do Polskich Sił Powietrznych. Po upadku Francji ewakuowany do Wlk. Brytanii. Z powodu wieku nie otrzymał przydziału bojowego. W 1941 r. przydzielony do Stacji Zbornej Oficerów Rothesay na wyspie Bute.

Po zakończeniu wojny w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia. Zdemobilizowany, osiedlił się w Wlk. Brytanii.

Zmarł 9 września 1967 r. w Sartford i został pochowany na londyńskim Cmentarzu Gunnersbury, sektor EC.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Polonia Restituta 5 kl., trzykrotnie Krzyżem Walecznych, dwukrotnie złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości oraz francuską Legią Honorową 5 kl. i Krzyżem Wojennym.

Żonaty, miał córkę.