Urodził się 15 sierpnia 1882 r. w Łodzi. Syn Teofila i Marii z Biernackich.
Ukończył studia medyczne, uzyskując dyplom lekarski. Był otolaryngologiem i ftyzjatrą.
Po 1918 r. w Wojsku Polskim. Był organizatorem i komendantem szpitala wojskowego w Rzeszowie (1919). Od grudnia 1919 do września 1920 r. był zastępcą komendanta i p.o. komendanta Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie.
W latach 1921–1923 kierownik Centralnej Składnicy Sanitarnej. Zweryfikowany jako ppłk. lek. z 1 czerwca 1919 r.. W 1924 r. lekarz w Centralnej Składnicy Sanitarnej. Następnie w rezerwie.
Mieszkał w Poznaniu. Pracował jako dyrektor Kasy Chorych.
Zmarł 18 listopada 1932 r. w Poznaniu i został pochowany na Cmentarzu Parafialnym na Powązkach w Warszawie kwat. PPRK.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i trzykrotnie Krzyżem Walecznych.
Żonaty ze Stefanią N.
S. Ilnicki, Prasa o szpitalach wojskowych w Warszawie w okresie wojny polsko-bolszewickiej 1920 r., „Lekarz Wojskowy” nr 4/2020; „Monitor Polski” nr 167/1932; Rocznik oficerski 1923, 1924; Z Poznania. Śmierć lekarza, „Kurjer Warszawski” nr 321/1932.