Bojownikom niepodległości

Czesław Szymon Oborski

(1896–1962)

OborskiUrodził się 18 lipca 1896 r. w Warszawie. Syn Antoniego i Marianny z d. Łotko.

Podczas I wojny światowej w POW.

W niepodległej Polsce (po 11 listopada 1918) od listopada 1918 r. służył w Wojsku Polskim, w szeregach 21 pp. Brał udział w wojnie z Rosją bolszewicką 19191920. Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany 15 sierpnia 1924 r. na kpt. piech., pełnił służbę w 21 pp. W latach 1929–1931 studiował w WSWoj w Warszawie. Po ukończeniu szkoły od1 września oficer sztabu 28 DP. Od kwietnia 1932 r. w Inspektoracie Armii gen. Daniela Konarzewskiego. 1 stycznia 1934 r. awansował na mjr. dypl. piech. Od 1937 r. sprawował funkcję dowódcy I baonu 36 pp. Z dniem 19 marca 1939 r. otrzymał stopień ppłk. dypl. piech.

Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. kwatermistrz Armii „Modlin”. Uczestniczył w działaniach na północnym Mazowszu i Lubelszczyźnie. Po kapitulacji oddziałów armii w rejonie Tomaszowa Lubelskiego 26 września dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał przez cały okres wojny między innymi w oflagu VII A w Murnau.

Uwolniony w 1945 r., powrócił do kraju. Mieszkał w Warszawie.

Zmarł 14 września 1962 r. w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Bródnowskim kwat. 52 A.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.

Żonaty z Jadwigą Szczęsną.

Źródła

W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1967; L. Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Lublin 1986; T. Jurga, W. Karbowski, Armia „Modlin” 1939, Warszawa 1987; „Monitor Polski” nr 27/1934; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.