Dionizy Jarosz

Urodził się 29 marca 1895 r. w Stryju. Syn Michała i Stefanii z Cielińskich. Brat Zenona Wincentego (zob.).

W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich. W stopniu szer. służył w 5 pp LP.

Po 1918 r. w Wojsku Polskim. Zweryfikowany jako por. tab. z 1 czerwca 1919, był oficerem II dyonu taborów (1923, 1924).

W tym czasie (1922–1923) był piłkarzem (napastnikiem) WKS Lublin, Następnie (1927–1933) sędzia piłkarski.

W 1928 r. służył w 2 Okręgowej Składnicy Taborów, zaś w 1932 r. w kadrze 2 dyonu taborów. Awansowany 1 stycznia 1933 r. na kpt. tab., wiosną 1939 r. był oficerem taborowym 23 DP.

Po kampanii 1939 r. aresztowany przez Sowietów. Przebywał w więzieniu w Stryju, skąd w końcu roku przewieziono go w inne miejsce.

Wywieziony na podstawie listy nr 042 z 20-22 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany na terenie Ukrainy, zapewne w Kijowie.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie.

Żonaty z Zofią N., miał synów Zbigniewa (1921–1983) i Wiesława (1928–1982).