Urodził się 21 marca 1866 r. w Warszawie. Syn Jana i Pauliny z d. Dejbel.
Studiował na Uniwersytecie Warszawskim, na którym w 1887 r. ukończył studia Wydział Matematyczno-Przyrodniczy, zaś w 1890 r. Szkołę Inżynierów Komunikacji w Petersburgu. Uzyskał dyplom inżyniera.
W okresie studiów należał do „Zetu”.
Po ukończeniu nauki pracował w kolejnictwie, gdzie w latach 1893–1898 budował mosty na Syberii. Po powrocie do kraju uczestniczył w budowie kolei nadnarwiańskiej i pracował na kolei warszawsko-wiedeńskiej. Kierownik budowy mostu ks. Józefa Poniatowskiego w Warszawie (1904–1914).
Do 1905 r. należał do Ligi Narodowej.
W czasie I wojny światowej budował mosty na Dźwinie w okolicach Rygi. W latach 1917–1918 pełnił obowiązki kierownika rumuńskich kolei państwowych. Następnie powrócił do Polski.
Od 5 do 17 listopada 1918 r. był kierownikiem resortu kolei w prowizorium rządowym Władysława Wróblewskiego. Minister kolei żelaznych w gabinecie Ignacego Paderewskiego (16 stycznia–9 grudnia 1919). Od 1920 do 1926 r. podsekretarz stanu w Ministerstwie Komunikacji (przejściowo, od 7 lutego do 5 marca 1922, tymczasowy kierownik resortu). Od 1927 r. przewodniczył Radzie Technicznej Ministerstwa Komunikacji.
W niepodległej Polsce mieszkał w Warszawie.
Zmarł 4 stycznia 1939 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim kw. 12.
Odznaczony orderem Polonia Restituta 2 kl. i Krzyżem Niepodległości.
Był żonaty.
Inż. Eberhardt, „Gazeta Lwowska” nr 4/1939; Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1994; „Monitor Polski” nr 93/1937.