Urodził się 21 kwietnia 1883 r. w Nowym Kramsku pow. Wolsztyn. Syn Wawrzyńca i Małgorzaty z Fabisiów.
Z zawodu nauczyciel. Uczył w szkołach ludowych w Jerce, w Śmiglu i Goździechowie.
W 1914 r. zmobilizowany do armii niemieckiej, w szeregach 7 p grenadierów służył na froncie zachodnim. Dwukrotnie ranny, jako inwalida zwolniony ze służby wojskowej.
Po wybuchu rewolucji w Niemczech (listopad 1918) organizował na terenie powiatu babimojskiego drużyny bojowe, na czele których wziął udział w rozbrajaniu Niemców.
2 stycznia 1919 r. skierowany do Goździechowa, został aresztowany przez Niemców w Zbąszynie, skąd rychło zbiegł. W Goździechowie objął dowództwo oddziału wielkołąckiego, który wszedł w skład baonu parzęczewskiego. Mianowany oficerem do zleceń, a następnie dowódcą komp. Brał udział m.in. w zdobyciu Wolsztyna (5 stycznia) i Kopaniny (10/11 stycznia). Po zajęciu Kargowej (29 stycznia) został też komendantem miasta. W marcu z kompanią wcielony do 1 pstrz wlkp. Awansowany 1 czerwca 1919 r. na ppor. piech., od sierpnia walczył z bolszewikami na froncie litewsko-białoruskim. W końcu roku ciężko zachorował i leczył się aż do końca wojny 1920 r.
Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919, służył w 56 pp. Z dniem 1 lipca 1923 r. awansował na mjr. piech. Dowodził II baonem (1924). Następnie przeniesiony dna analogiczne stanowisko do 76 pp. W 1930 r. przeszedł w stan spoczynku.
Mieszkał w Nowym Kramsku. W 1939 r. nie został zmobilizowany.
Zmarł 19 kwietnia 1942 r. w Zbąszyniu i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.
Żonaty z Elżbietą z Kuhntów, z którą miał dwoje dzieci.
P. Bauer, w: Słownik biograficzny powstańców wielkopolskich 1918–1919, Poznań 2002; „Monitor Polski” nr 245/1932; Rocznik oficerski 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.