Edmund Bogusławski

Urodził się 19 października 1880 r. w Podpniewkach pow. Szamotuły. Syn Teofila, ślusarza, i Marianny z Kijewskich.
Ukończył szkołę powszechną w Pniewach, po czym pracował w biurze tamtejszego adwokata.
W 1902 r. odbywał obowiązkową służbę w armii niemieckiej (46 pp).
Następnie podjął naukę krawiectwa.
Jako krawiec konfekcji męskiej do 1910 r. pracował w Berlinie i Poznaniu, po czym usamodzielnił się w Pniewach.
Członek Tow. Gimnastycznego „Sokół” i Stow. Młodzieży Polskiej.
W czasie I wojny światowej 2 sierpnia 1914 r. zmobilizowany do armii niemieckiej. Brał udział w walkach na froncie zachodnim, a potem wschodnim. Kontuzjowany w czasie działań w rejonie Przemyśla (1915 r.). Po wybuchu rewolucji w Niemczech w listopadzie 1918 r. powrócił do Pniew.
Podczas powstania wielkopolskiego zorganizował oddział, na czele którego 5 stycznia 1919 r. wyruszył pod Międzychód, gdzie objął odcinek frontu od Kamionnej do Kolna. Do 27 marca był sierż. sztabowym w I baonie Grupy Zachodniej. 28 marca mianowany oficerem Straży Ludowej. Od 1 kwietnia sprawował funkcję instruktora, a od 1 maja adiutanta przy komendzie Straży Ludowej na powiat Poznań-Miasto, wschód i Zachód. Następnie dowodził 10 komp. 1 pułku garnizonowego Obrony Krajowej, a potem III baonem tego pułku. 2 maja mianowany ppor. Obrony Krajowej. 29 marca 1921 r. został zwolniony do rezerwy. Zweryfikowany jako ppor. rez. piech. ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r.
W styczniu 1920 r. skierowany do służby wtworzonym polskim więziennictwie na terenie Wielkopolski i Pomorza. Odbył praktykę w więzieniu w Poznaniu, po czym został inspektorem, następnie st. inspektorem, w więzieniu w Rawiczu. W latach 1925-1928 był p.o. naczelnika więzienia w Lesznie. W końcu 1928 r. przez dwamiesiące naczelnik więzienia w Ostrowie Wielkopolskim. Ukończył kurs dla urzędników więziennych w Centralnej Szkole Ministerstwa Sprawiedliwości (1929 r.). Następnie objął stanowisko pełnomocnika naczelnika więzienia we Wronkach. Jednocześnie zastępca członka komisji dyscyplinarnej dla niższych funkcjonariuszy Straży Więziennej przy Prokuraturze Sądu Apelacyjnego w Poznaniu. W latach 1933-1935 naczelnik więzienia w Brodnicy, a od 1935 r. w Bydgoszczy. Uzyskał stopień podkomisarza SW. Od czerwca 1939 r. kierował więzieniem w Grudziądzu. Funkcję tę sprawował do wojny.
Członek Zw. Powstańców Wielkopolskich.
Zmarł 10 listopada 1939 r. w Bydgoszczy.
Odznaczony Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.
Żonaty z Franciszką Mizgalską, miał z nią córki Halinę zamężną Grabowską i Kazimierę zamężną Łujewską oraz syna Teofila.