Edmund Farenholc

Urodził się 4 listopada 1898 r. w Kamieńcu Podolskim.

Ukończył Szkołę Handlową w Kijowie oraz cztery semestry Kijowskiego Instytutu Handlowego.

W czasie I wojny światowej od września 1915 r. należał do POW ps. „Dragomir”. Ukończył szkołę podoficerską w Kijowie. W styczniu 1917 r. mianowany oficerem, a następnie komendantem okręgu kamienieckiego POW.

Po przejściu II Brygady Legionów przez front pod Rarańczą w lutym 1918 r. doń dołączył i wraz z nią wszedł w skład II Korpusu Polskiego. Brał udział w bitwie z Niemcami pod Kaniowem (11 maja). Po kapitulacji korpusu (12 maja) dostał się do niewoli, z której 13 maja zbiegł do Kijowa.

Od listopada 1918 do 18 sierpnia 1920 r. był oficerem służby zewnętrznej w Naczelnym Dowództwie WP, przydzielonym do POW Ukrainy Wschodniej. W maju 1920 r. był w zastępstwie komendantem KN3 POW. W lipcu został starszym adiutantem KN3 POW. Od 18 sierpnia pełnił służbę w Konnym Oddziale Lotnym por. T. Strzeleckiego w 1 Dywizji i w grupie ochotniczej ppłk. W. Sławka (do 1 stycznia 1921).

W okresie od 15 stycznia do 1 kwietnia 1921 r. służył w Centralnej Szkole Karabinów Maszynowych w Chełmie.

Podczas III powstania śląskiego 30 maja 1921 r. przybył na Górny Śląsk, obejmując dowództwo komp. km IV baonu 4 pp wojsk powstańczych. Następnie w rezerwie. Zweryfikowany jako por. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.

Następnie w Policji Państwowej. W stopniu komisarza służył w Łuku. 10 lipca 1930 r. został referendarzem w VII stopniu służbowym w Urzędzie Wojewódzkim Wołyńskim. Później (co najmniej od 1934) był starostą w Makowie Mazowieckim. Następnie starosta w Skierniewicach. Po kampanii 1939 r. nie chcąc popisać volkslisty, zajmował się drobnym handlem.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl. i Krzyżem Niepodległości.