Edmund Grodzki

Urodził się 6 października 1892 r. w Gnieźnie. Syn Edmunda, kupca, i Marii z Szubertów.

Uczył się w Gimnazjum Augusty Wiktorii w Poznaniu. Należał do Organizacji Młodzieży Narodowej, był członkiem jej zarządu w Poznaniu.

W czasie I wojny światowej w lipcu 1915 r. powołany do armii niemieckiej, jako sanitariusz pełnił służbę w głównym lazarecie twierdzy Poznań. Od stycznia 1916 r. był urzędnikiem, a potem kierownikiem rachunkowym.

Od listopada 1918 r. pracował w Banku Zw. Spółek Zarobkowych w Poznaniu. W 1919 r. uzyskał maturę w Rogoźnie.

W lutym 1919 r. wstąpił do WP. Był płatnikiem w dowództwie oddziałów radiotelegraficznych WP b. wojsk zaboru pruskiego. Z dniem 9 kwietnia 1919 r. mianowany ppor. adm., 26 marca 1920 r. awansował na por. adm. W listopadzie 1920 r. bezterminowo urlopowany, po czym przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. adm. san. z 1 czerwca 1919 r.

Słuchał wykładów ekonomiczno-społecznych w Akademii Poznańskiej, następnie studiował prawo na uniwersytecie we Wrocławiu. Dyplom dr. praw otrzymał w maju 1927 r. na Uniwersytecie Poznańskim.

Pracował w oddziałach Banku Zw. Spółek Zarobkowych SA w Poznaniu i Grudziądzu, był też dyrektorem oddziału we Lwowie.

W 1939 r. zmobilizowany do WP, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy nr 029/5 z 13 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.

Odznaczony Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na kpt.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.

Żonaty z Haliną Morawską, miał córki Marię (ur. 20 I 1925) i Eugenie (ur. 6 IX 1930).