Urodził się 28 listopada 1900 r. Syn Władysława.
Po 1918 r. w WP. Uczestnik walk z bolszewikami.
Od 14 lutego do 21 czerwca 1921 r. był elewem SzkołyPodchorążych Piechoty w Warszawie i z dniem 1 lipca 1921 r. otrzymał stopień ppor. piech. Przydzielony do 21 pp. Awansowany 1 lipca 1923 r. na por. piech., służył w Oddziale Szkolnym w Szkole Podchorążych w Warszawie (1923, 1924). 1 września 1925 r. przeniesiony do 37 pp. 1 stycznia 1932 r.awansował na kpt. piech. Od 4 stycznia studiował w WSWoj w Warszawie. Przejściowo (czerwiec-1 listopada 1933) w Wojskowym Instytucie Naukowo-Wydawniczym. Po ukończeniu studiów 1 listopada 1934 r. został kierownikiem I referatu i jednocześnie zastępcą szefa wydz. mobilizacyjnego DOK nr VIII. Na początku 1936 r. przeniesiony na stanowisko kierownika referatu studiów do Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego. W 1938 r. odbył dziewięciomiesięczny kurs kierowania kolejowymi transportami wojskowymi. Od grudnia 1938 r. był dowódcą 2 komp. 68 pp. W końcu marca 1939 r. oddany do dyspozycji Szefostwa Komunikacji Wojskowych, został komendantem akcji załadowania wojska w Baranowiczach. Kierował przewozem zmobilizowanych 20 DP i Nowogródzkiej BK. Następnie powrócił do 68 pp.
W drugiej dekadzie sierpnia objął funkcję oficera kierującego wyładowywaniem Wołyńskiej BK w Częstochowie. Po zakończeniu akcji powrócił do Wrześni, gdzie zdał dowództwo komp. W mieście tym został oficerem
kierującym załadowywaniem i wyładowywaniem wojsk. Od 31 sierpnia do 2 września kierował wyładowywaniem Podolskiej BK oraz wycofywaniem transportów kolejowych z Wielkopolski.
Podczas kampanii 1939 r. od 5 września zastępca szefa komunikacji wojskowej Armii „Poznań”. Uczestniczył w bitwie nad Bzurą i obronie Warszawy. Po kapitulacji załogi stolicy (28 września) dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał m.in. w oflagu II C w Woldenbergu. Uwolniony 30 stycznia 1945 r. przez Armię Czerwoną, w kwietniu wstąpił do LWP. Uczestniczył w walkach z Niemcami w szeregach 2 Armii jako st. adiutant I baonu 28 pp.
Po wojnie pełnił zawodową służbę wojskową, uzyskując stopień płk. dypl. piech. Od września 1945 r. szef oddz. operacyjnego 9 DP, od 11 sierpnia 1946 r. szef sztabu tej dywizji oraz dowódca 9 DP (22 lipca-17 listopada 1947 r.), na czele której uczestniczył w walkach z podziemiem antykomunistycznym i UPA. Od kwietnia 1949 r. szef Wydz. III Okręgu Warszawskiego, zaś od listopada komendant Ośrodka Wyszkolenia Oficerów Rezerwy. 19 lipca 1952 r. przeniesiony do rezerwy.
Działacz ZBoWiD; przez wiele lat sprawował funkcję członka Zarządu Wojewódzkiego i przewodniczącego Zespołu Środowisk Września 1939 r. Autor prac wojskowo-historycznych.
Zmarł 14 sierpnia 1986 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Wojskowym na Powązkach kwat. D-4.
Odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości, srebrnym Krzyżem Zasługi i srebrnym Wawrzynem Akademickim PAL, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 3 kl., order Krzyża Grunwaldu 3 kl., Virtuti Militari 5 kl. i złoty Krzyż Zasługi.
Żonaty z Marią Janiną Slawik.
Akcja „Wisła” 1947. Dokumenty i materiały, bmdw; P. Bauer, B. Polak, Armia „Poznań” w wojnie obronnej 1939, Poznań 1983; W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; L. Głowacki, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Warszawa 1985; „Monitor Polski” nr 179/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 1/1987.