Edward Bagieński

Urodził się 15 listopada 1894 r. w Odessie. Syn Alfreda i Marii z Żabko-Potopowiczów.

Ukończył szkołę handlową (25 sierpnia 1912 r.) w Odessie, po czym kształcił się w Instytucie Handlowym w Kijowie.

W czasie I wojny światowej od 18 grudnia 1914 w armii rosyjskiej. Początkowo a Szkole Artyerii w Odessie (do lipca 1915 r.), a następnie na froncie w Galicji i w Rumunii. W szeregach armii rosyjskiej był do 27 grudnia 1917 r. Od 30 grudnia 1917 do 14 marca 1918 r. służył w oddziałach polskich w Odessie.

Po ich rozformowaniu od 9 stycznia 1919 r. w 4 DStrz gen. Lucjana Żeligowskiego. W jej składzie w czerwcu 1919 r. powrócił do kraju. Był oficerem w baterii, zaś po reorganizacji oddziałów od grudnia 1919 r. w stopniu por. art. dowodził 2 baterią 1 pap litewsko-białoruskiego (potem: 19 pap).

2-VI-20 r. Dowódca 2 baterji I/I P.A.P. Lit.-Biał. porucznik BAGIEŃSKI Edward, przy forsowaniu przez Miński Pułk Strzelcówrzeki Dwinosy, mając punkt obserwacyjny w tyraljerce Piechoty, która była pod silnym ogniem ciężkiej i lekkiej artylerji przeciwnika, poza tem posuwając się razem z piechotą pod ogniem karabinów maszynowych i karabinów ręcznych, tak spokojnie i dzielnie korygował ogień swej baterji, dodając przy tem swoją odwagą otuchy naszej piechocie, że nie zważając na bardzo silne pozycje nieprzyjacielskie na drugiej stronie rzeki, wybił bolszewików z okopów i tym dał możność Mińskiemu Pułkowi Strzelców sforsować rzekę.

W ogóle por. Bagieński niejednokrotnie, narażając własne życie, za cały okres bojów I Brygady I Lit.-Biał. Dywizji Strzelcówdawał przykłady męztwa i odwagi, połączonych jednocześnie z umiejętnością orjentowania się w najkrytyczniejszych momentach [z wniosku por. Brunona Romiszewskiego na order Virtuti Militari].

Zweryfikowany jako kpt. art. z 1 czerwca 1919 r., co najmniej do 1924 r. służył w 19 pap. Następnie w 13 pap. Awansowany 1 stycznia 1928 r. na mjr. art., był wówczas oficerem w Instytucie Badań Materiałów Uzbrojenia. W latach 1929-1931 studiował w WSWoj w Warszawie. Po ukończeniu nauki 1 września objął funkcję szefa sztabu 7 DP. W sierpniu 1933 r. został dowódcą III dyonu 7 pal.  1 stycznia 1934 r. awansował na ppłk. dypl. art. W październiku 1935 r. przydzielony do WSWoj w Warszawie. Od 1937 r. kierował przedmiotem taktyka artylerii. W sierpniu 1939 r. został dowódcą 1 pac.

Na tym stanowisku (w składzie Armii „Modlin”) wziął udział w kampanii 1939 r. 19 września dostał się do niewoli niemieckiej w lesie Kozia Wola na południe od Osiecka (na zach. od Garwolina). Przebywał w niej przez cały okres wojny m.in. w oflagu II C w Woldenbergu. Uczestniczył obozowym ruchu oporu.

Uwolniony przez wojska sowieckie (30 stycznia 1945 r.), podjął służbę w LWP. Był m.in. wykładowcą taktyki artylerii w Akademii Sztabu Generalnego w Rembertowie. Awansował na płk. dypl. art. Potem przeniesiony do rezerwy.

Zmarł 17 listopada 1979 r. w Warszawie.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 4 kl.

Był żonaty.