Bojownikom niepodległości

Edward Garbiec

(1896–1944)

Urodził się 17 października 1896 r. w Kielcach. Syn Walentego (zob.) i Marii.

W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Służył w 11 komp. 2 pp LP. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Bustyahaza.

Po 1918 r. w WP. W niepodległej Polsce pełnił zawodową służbę wojskową. W 1932 r. posiadał stopień st. majstra wojskowego. Był rusznikarzem w pracowni broni małokalibrowej Centrum Badań Poligonowych w Zielonce koło Warszawy.

Podczas II wojny światowej brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach ZWZ/AK ps. „Rafał”. W stopniu chor. służył w Kedywie Komendy Głównej AK (Oddział Dyspozycyjny „Motor 30”- „Osjan” – „Broda 53” – komp. „Topolnicki”. W swoim domu w Zielonce utrzymywał tajny magazyn broni. Uczestnik powstania warszawskiego. Służył w komp. „Topolnicki” w Zgrupowaniu „Radosława”. Prowadził rusznikarnię dla oddziałów „Broda 53”. Walczył na Woli i Starym Mieście.

Poległ 31 sierpnia 1944 r. w rejonie ulicy Senatorskiej i Bielańskiej podczas próby przebicia się oddziałów ze Starego Miasta do Śródmieścia. Pochowany w zbiorowej mogile na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach kwat. A-20.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i brązowym Krzyżem Zasługi.

Źródła

„Monitor Polski” nr 64/1932.