Edward Hanke

Urodził się 14 stycznia 1895 r. w Bytomiu. Syn Maksymiliana, lekarza, i Heleny z Nehmanów. Ukończył gimnazjum w Bytomiu, po czym studiował medycynę na uniwersytetach we Wrocławiu, Monachium i Berlinie. Dyplom lekarski uzyskał 10 grudnia 1921 r. we Lwowie. Równolegle od 1918 r. pracował w Szpitalu Miejskim w Gliwicach. W okresie studiów działał w tajnej Grupie Narodowej oraz w Zw. Młodzieży Polskiej. Po wybuchu powstania wielkopolskiego przedostał się ze Śląska do Wielkopolski i 4 lutego 1919 r. wstąpił ochotniczo do wojska wielkopolskiego. Do 14 lutego służył w X szpitalu wojskowym. Następnie przeszedł do służby frontowej. Potem lekarz w szpitalach w Gołańczy, Kcyni i Szubinie. Potem w stopniu ppor. był oficerem 1 pstrz wlkp (potem: 55 pp). Walczył z Ukraińcami w rejonie Lwowa. Później oficer oświatowy 1 pstrz bytomskich (potem: 75 pp). Przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako ppor. rez. lek. z 1 czerwca 1919 r. Od czerwca 1920 r. pracował w Polskim Komitecie Plebiscytowym w Bytomiu. Prowadził kursy sanitarne PCK w Bytomiu i Zabrzu. Uczestniczył w II (1920) i III (1921) powstaniu śląskim, kierując punktami sanitarnymi w Koszęcinie i Sośnicy. Do 10 maja był adiutantem szefa sanitarnego Naczelnej Komendy Wojsk Powstańczych. Oddelegowany do Lwowa w celu ukończenia studiów. Po podziale Śląska w 1922 r. przeprowadził się do przyznanej Polsce Królewskiej Huty (Chorzowa). Pracował jako lekarz w Kasie Chorych oraz kolejowej Spółki Brackiej. Jako stypendysta Fundacji Rockefellera przez rok odbywał studia uzupełniające z higieny na uniwersytecie w Baltimore w Stanach Zjednoczonych. Pracował w wydz. pracy i opieki społecznej Śląskiego Urzędu Wojewódzkiego oraz jako reprezentant Ministerstwa Zdrowia Publicznego w ZUS w Chorzowie. Był przewodniczącym Zw. Gospodarczego Lekarzy Polaków na Śląsku oraz członkiem zarządu głównego Zw. Lekarzy Państwa Polskiego. Jako członek zarządu Śląskiej Izby Lekarskiej od 1935 r. stały delegat przy Naczelnej Izbie Lekarskiej w Warszawie. Wieloletni radny Chorzowa, w latach 1934-1937 wiceprzewodniczący rady. Podczas II wojny światowej w 1940 r. aresztowany przez Niemców w Chorzowie, został osadzony w obozie w Sosnowcu, a później wysiedlony do Częstochowy. Pracował jako lekarz w tamtejszych Zakładach Włókienniczych „Warta”, wykładał również na tajnym uniwersytecie. Po wojnie organizator zrzeszeń lekarskich, następnie komisarz organizacyjny służby zdrowia na Śląsku Opolskim. Komisarz Okręgowej Izby Lekarskiej w Katowicach, potem jej wiceprzewodniczący. W latach 1945-1949 przewodniczący Zw. Zawodowego Lekarzy Województwa Śląsko-Dąbrowskiego. Od 1951 r. zastępca przewodniczącego Rady Miejscowej Zw. Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia w Chorzowie. Współzałożyciel i sekretarz miejscowego koła Polskiego Tow. Lekarskiego (potem członek honorowy tego towarzystwa), współzałożyciel katowickiego oddziału Polskiego Tow. Reumatologicznego, współzałożyciel (1965 r.) Polskiego Tow. Historii Medycyny (później jego członek honorowy). Z jego inicjatywy w 1950 r. powstała poradnia przeciwreumatyczna w Chorzowie, zaś w 1956 r. oddział reumatologiczny w Szpitalu Miejskim, którym kierował do przejścia na emeryturę w 1971 r. Autor licznych prac specjalistycznych. Zmarł 28 października 1975 r. w Chorzowie i został pochowany na Cmentarzu przy kościele pw. św. Jadwigi. Odznaczony Medalem Niepodległości, w PRL otrzymał order Sztandaru Pracy 2 kl. oraz Odrodzenia Polski 5 kl. Żonaty (od 1922 r.) z Emilią Zofią Wojciechowską (zob.), miał córki Irenę (ur. 1923) i Krystynę (ur. 1926) zamężną Spaltenstein oraz syna Janusza (ur. 1925). Posiadał honorowe obywatelstwo Chorzowa, jest patronem ulicy w tym mieście.