Urodził się 13 czerwca 1897 r. we wsi Parszów koło Wąchocka. Syn Hieronima i Marii ze Szlązaków.
Od listopada 1918 r. w WP. Po wojnie z bolszewikami przeniesiony do rezerwy.
Powołany w 1925 r. do służby czynnej (por. sap. z 1 stycznia 1925 r.), służył w 7 psap, a po reorganizacji (od 1929 r.) w 7 baonie sap. Od 1931 r. w 6 baonie saperów. Awansowany 1 stycznia 1936 r. na kpt. sap., został dowódcą komp. saperów KOP „Grodno”. 24 sierpnia otrzymał dowództwo 43 baonu saperów, wchodzącego w skład 33 DP rez.
Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. 19 września, po połączeniu dywizji z 41 DP rez, został dowódcą saperów tej jednostki. Walczył m.in. na Lubelszczyźnie. Po kapitulacji oddziałów w rejonie Tomaszowa Lubelskiego (27 września) dostał się do niewoli niemieckiej.
Dalsze jego losy są nieznane.
Odznaczony Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.
L. Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Lublin 1986; „Monitor Polski” nr 102/1933; Rocznik oficerski 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.