Urodził się 10 września 1838 r. w Przybyszewie pow. Grójec.
Od stycznia 1863 r. służył w II batalionie mjr. Dawidowicza w partii gen. Mariana Langiewicza. Walczył pod Suchedniowem, Wąchockiem, Św. Krzyżem, w Staszowie. Ranny w nogę czasie bitwy pod Małogoszczem. Leczył się w Krakowie, po czym powrócił na teren Królestwa Polskiego w szeregach oddziału mjr. Rumeckiego. Po jego rozbiciu przedostał się do Krakowa. 17 września ponownie przekroczył granicę i jako „Władysław Genderek” powrócił w rodzinne strony.
W 1864 r. ujawnił się, w związku z czym został aresztowany, po czym osadzony w warszawskiej cytadeli. Skazany na zesłanie, z Tobolska powrócił 10 kwietnia 1868 r. i zamieszkał pod dozorem policji w Kobylanach. Od 1911 r. mieszkał w Radomiu. zył w biedzie, otrzymywał wsparcie od innych weteranów powstania (opał, żywność).
W niepodległej Polsce zweryfikowany jako ppor. weteran. Był ostatnim weteranem powstania 1863 r. żyjącym w Radomiu.
Zmarł 1 kwietnia 1932 r. w Radomiu i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym przy ul. Limanowskiego kwat. 3A.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości z mieczami i Krzyżem Walecznych.
Żonaty dwukrotnie; z pierwszą miał dwóch synów i dwie córki, z drugą (od 29 IX 1869) Michaliną Wietrzykowską miał córkę Matyldę zamężną Budzyńską.
„Monitor Polski” nr 260/1930; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; Spacerkiem po Radomiu. Informator turystyczny, bmdw; J. Wieczorek, Radomscy weterani 1863 roku, Radom 2013.