Urodził się 9 listopada 1879 r. w Pułtusku. Syn Franciszka Edwarda Józefa i Władysławy Józefy z Wyrzyków.
Ukończył gimnazjum w Suwałkach (1899 r.), po czym podjął studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskując dyplom lekarski (1904 r.). Specjalizował się w położnictwie.
W czasie I wojny światowej od 1914 r. w stopniu kpt. lek. w armii rosyjskiej. Był lekarzem baonu.
Od 1917 r. w I Korpusie Polskim w Rosji. Sprawował funkcję st. lekarza 8 psp. Po demobilizacji korpusu w końcu maja 1918 r. powrócił do Warszawy. Wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej. Był lekarzem garnizonu warszawskiego oraz szefem sanitarnym I BP. Po rozbrojeniu Niemców w listopadzie 1918 r. automatycznie przeszedł do Wojska Polskiego.
W 1920 r. pełnił służbę w Departamencie Sanitarnym MSWojsk. Po wojnie z bolszewikami przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako płk rez. lek. z 1 czerwca 1919 r.
W niepodległej Polsce mieszkał w Warszawie.
W 1939 r. zmobilizowany do Wosjka Polskiego, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy nr 025/1 z 9 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych, pośmiertnie (2007) awansował na gen. bryg.
Żonaty z Zofią Anną Hoffer, miał z nią syna Zbigniewa Michała (11 XII 1906–IV 1940), inżyniera rolnika, por. rez. Wojska Polskiego, zamordowanego w lesie katyńskim.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie.
J.B. Gliński, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar drugiej wojny światowej t. 1, Wrocław 1997; Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” nr 92/1932; Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na 1938 rok, Warszawa 1938; Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na rok 1936, Warszawa 1936; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.