Edward Karol Okulski

Urodził się 13 lipca 1891 r. w Wieliczce. Syn Jana i Marii z Włodarczyków.

Ukończył seminarium nauczycielskie.

Od 1912 r. członek Stałych Drużyn „Sokoła” w Wieliczce, związany też był z tamtejszym Związku Strzeleckim.

Podczas I wojny światowej 7 sierpnia 1914 r. w stopniu kpr. w 1 sekcji plut. wielickiego dotarł do Krakowa i wstąpił do oddziału J. Piłsudskiego i Legionów Polskich ps. „Wacław”. 8 sierpnia wcielony do 12komp. strzeleckiej (potem: 1 komp. V baonu 1 pp LP i I Brygady). W składzie baonu w maju 1915 r. przydzielony do 7 pp LP. Wziął udział w całej kampanii legionowej. Po likwidacji pułku w końcu września 1916 r. wcielony do 5 pp LP. Następnie w okm nr 2 1 pp LP. Ukończył szkołę oficerską pułku w Zambrowie. W następstwie kryzysu przysięgowego 20 września 1917 r. wcielony do armii austro–węgierskiej.

W okresie od 30 września do 30 października 1917 r. przebywał na szkoleniu w Klanzu pod Triestem. Następnie stopniu sierż. dowodził plut. km w 20 pp. Potem zajmował analogiczne stanowisko w 46 pp i 13 pp. Podczas pobytu na urlopie zachorował na malarię; leczył się w szpitalu garnizonowym nr 15 w Krakowie.

Od 11 listopada 1918 r. służył w Wojsku Polskim. Awansowany 13 listopada na ppor. piech., został instruktorem km w baonie zapasowym 5 pp leg w Radymnie. Od grudnia jako dowódca plut. km brał udział w walkach z Ukraińcami w rejonie Jaworowa. Po likwidacji baonu został instruktorem w Szkole Podoficerskiej Karabinów Maszynowych w Zegrzu. Przydzielony do II baonu 1 pp leg, w jego składzie uczestniczył w walkach z bolszewikami na froncie litewsko–białoruskim, na Łotwie i Ukrainie. Awansowany 1 lipca 1920 r. na por. piech., został wówczas dowódcą 5 komp. Brał udział w bitwie warszawskiej i niemeńskiej. Awansowany na kpt. piech., od 16 grudnia w zastępstwie był dowódcą II baonu 1 pp leg. W okresie od 20 lutego do 20 marca 1931 r. dowódca m. Mołodeczno. Od 23 marca dowódca baonu osadniczego 1 DP Leg na osadnictwo Nowogródek. W marcu 1922 r. został przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako kpt. rez. piech. ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r.

Do 1929 r. był prezesem Związku osadników powiatu nowogródzkiego. Za zasługi na rzecz państwa polskiego otrzymał majątek w osadzie wojskowej Marysin na Nowogródczyźnie.

W lutym 1925 r. powołany do służby czynnej służył w Wojsku Polskim, został dowódcą 4 komp. 79 pp. 14 września skierowany na cztero i pół miesięczny kurs doszkoleniowy dla młodszych oficerów piechoty w Chełmnie. Po jego ukończeniu powrócił do pułku. 10 września objął stanowisko adiutanta 79 pp. 31 maja 1926 r. ponownie przeniesiony do rezerwy , z dniem 19 marca 1939 r. awansował na mjr. rez. piech.

Powrócił wówczas do pracy w swoim majątku.

Od 1 lipca 1929 r. w Straży Granicznej. W stopniu komisarza przydzielony do Pomorskiego Inspektoratu Okręgowego w Czersku, a potem (do 14 marca 1932) pełnił służbę w komisariacie SG w Kamieniu Pomorskim (obecnie Krajeńskim). Od 15 marca 1932 r. był p.o. kierownika w Inspektoracie Pomorskiego Obwodu SG w Tczewie, zaś od 16 czerwca 1933 r. w stopniu nadkomisarza kierownikiem inspektoratu. Dodatkowo zajmował stanowisko Polskiego Inspektora Celnego na obszar Wolnego Miasta Gdańska. 17 lipca 1939 r. został komendantem obwodu w Komendzie SG w Jaśle.

Działacz społeczny; był skarbnikiem oddziału /Związku Legionistów Polskich w Gdańsku, Tczewie i Starogardzie. Prezes Powiatowego Koła Przyjaciół Związku Strzeleckiego w Tczewie.

Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. w kompanii SG podporządkowanej II BGórskiej (Armia „Karpaty”) uczestniczył w walkach ze Słowakami i Niemcami. Ewakuowany w kierunku wschodnim, 5 września został komendantem m. Dubna. 16 września na rozkaz wyjechał w kierunku Lwowa. Między Złoczowem a Żółkwią 23 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Ostaszkowie.

Wywieziony na podstawie listy nr 019/1 z 7 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w Twerze.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na komisarza Straży Granicznej (!), a w 2008 r. na inspektora SG..

Żonaty z Olgą Mironowicz, miał z nią synów Zbigniewa (ur. 12 II 1922) i Michała (ur. 20 IX 1925) oraz córkę Irenę (ur. 25 VII 1923), a po jej śmierci z Franciszką Dublewicz, z którą miał córkę Zofię (ur. 12 I 1929).

Tablica poświęcona jego pamięci znajduje się w katedrze polowej WP w Warszawie oraz na ścianie budynku przy ul. Wyspiańskiego 4 w Jaśle.