Edward Łebek

Urodził się 20 października 1880 r. w Piasecznej pow. Tarnowskie Góry. Syn Franciszka i Marianny z Żyłków.

Ukończył sześć klas szkoły ludowej w rodzinnej miejscowości..

Od 1894 (?) r. pracował w hucie srebra i ołowiu w Strzybnicy. Później był górnikiem. Mając 18 lat wstąpił do pierwszego polskiego związku „Wzajemna Pomoc” w Rybnej. Brał czynny udział w agitacji przed wyborami do parlamentu niemieckiego.

Odbył obowiązkową służbę w armii niemieckiej.

Po jej zakończeniu od 1908 r. należał do Zjednoczenia Zawodowego Polskiego w Bobrku (był prezesem lub członkiem zarządu), a od 1912 r. do tamtejszego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Należał też do Towarzystwa Śpiewu „Chopin” oraz Towarzystwa Abstynentów.

Od grudnia 1918 r. był członkiem Rady Ludowej w Bobrku. Od 19 lutego 1919 r. należał do Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska. Był jej organizatorem w Bobrku. Uczestnik I powstania śląskiego (od 16 sierpnia 1919). Dowodził plut., na jego czele walczył w Bobrku i okolicy. Ciężko ranny w lewą rękę i pierś podczas ataku na koszary na Klechowcu. Przez około sześć tygodni przebywał w leczynicy w Bytomiu, po czym przedostał się do Polski. Po podleczeniu się przyzielony do komp. powstańczej w Szczakowej. Po ogłoszeniu amnestii w końcu listopada powrócił do Bobrka. W czasie II powstania śląskiego (19/20-25 sierpnia 1920) walczył w okolicach Bobrka. Następnie uczestniczył w akcji plebiscytowej. Organizował wiece, a w trakcie plebiscytu był mężem zaufania w Bobrku. Po wybuchu III powstania śląskiego (2/3 maja 1921) w stopniu plut. do 6 lipca sprawował funkcję komendanta m. Bobrek.

Po podziale Śląska w 1922 r. zamieszkał w Orzegowie (obecnie część Rudy Śląskiej). W końcu lat 30. był inwalidą górniczym..

Członek Związku Peowiaków.

Zmarł po 1938 r.

Odznaczony Medalem Niepodległości.

Żonaty, miał czworo dzieci.