Urodził się 22 lutego 1893 r. w Warszawie. Syn Adama i Walerii z Malinowskich.
Uczestnik strajku szkolnego 1905 r. Ukończył sześć klas gimnazjum. Należał do tajnej drużyny skautowej im. Romualda Traugutta.
W czasie I wojny światowej zmobilizowany do armii rosyjskiej. Ukończył szkołę chorążych. W 1917 r. służył w 289 zapasowym pp. Po rewolucji w Rosji w 1917 r. należał do Zw. Wojskowych Polaków. Zorganizował dwie kompanie żołnierzy polskich. Następnie w stopniu ppor. służył jako dowódca kompanii w 3 DStrz I Korpusu Polskiego.
Podczas przemarszu z Jelni do Bobrujska w dniu 25 lutego 1918 r. 3 Dywizja Strzelców została pod Horodcem otoczona przez bolszewików, a sztab odcięty od oddziałów.
Ppor. Lewandowski, będąc dowódcą kompanii sztabowej, rozwinął ją do boju i na bolszewicką propozycję poddania się odpowiedział wystrzałem z rewolweru i zdecydowanie uderzył na kilkakrotnie silniejszego wroga. Przez dwie godziny wytrwał w ogniu kaemów i karabinów aż do nadejścia pomocy. Straty kompanii sztabowej ograniczyły się do 14 zabitych i rannych żołnierzy.
Po demobilizacji korpusu w latem 1918 r. powrócił do kraju.
Od 7 listopada 1918 r. w WP. Początkowo służył w sztabie tworzonej Dywizji Litewsko-Białoruskiej. W marcu 1919 r. brał udział w walkach z Ukraińcami w rejonie Lwowa. Od czerwca 1919 r. w dowództwie 6 Armii. W jego składzie walczył z bolszewikami. Potem oficer 13 pp.
Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919, był oficerem sztabu dowódcy piechoty dywizyjnej 20 DP (1923, 1924). Awansowany 1 lipca 1923 r. na kpt. piech., w 1928 r. sprawował funkcję oficera sztabu 18 DP. Następnie w latach 1928-1931 dowodził komp. w baonie manewrowym w Rembertowie oraz stał na czele dywizyjnego kursu podchorążych rezerwy. W 1932 r. służył w 44 pp. Od 28 września 1933 r. był kierownikiem referatu statystyki i studiów Oddz. Operacyjno-Mobilizacyjnego Dowództwa KOP w Warszawie.
Podczas kampanii 1939 r. od 17 września uczestniczył w walkach z Sowietami. Do niewoli dostał się zapewne po bitwie pod Szackiem (28 września) lub Wytycznem (1 października). Osadzony w obozie w Ostaszkowie.
Wywieziony na podstawie listy nr 051/2 z 27 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w Twerze.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
K. Banaszek, W.K. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000; „Monitor Polski” nr 167/1932; Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego t. I, Warszawa 2006; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.
