Edward Ludwik Jetter

Urodził się 14 maja 1899 r. w Warszawie. Syn Ludwika i Anny z Grunerów.

Uczył się w Gimnazjum im. Mikołaja Reja w Warszawie.

W czasie I wojny światowej od 1915 r. w POW w Warszawie ps. „Brzytewka”. Wobec groźby aresztowania przez Niemców w maju 1917 r. wyjechał z miasta.

Od lipca 1919 r. w Wojsku Polskim. Był oficerem ordynansowym szefa Oddz. III Naczelnego Dowództwa. Latem 1920 r. na własną prośbę przeszedł do służby liniowej. Był dowódcą plut. i komp. w 202 pp Armii Ochotniczej. Brał udział w walkach z bolszewikami; w sierpniu ranny w nogę pod Przasnyszem.

Po wojnie był adiutantem 6 Armii. Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1921, do maja 1924 r. referent w DOK nr I. W 1923 r. uzyskał eksternistycznie maturę. Przez rok studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Od maja 1924 r. w 36 pp. Był kolejno młodszym oficerem komp., oficerem oświatowym, dowódcą komp., oficerem personalnym oraz powiatowym komendantem PW. Przez pół roku służył też w komp. zamkowej Prezydenta RP. Co najmniej od 1928 r. służył w KOP. Awansowany 19 marca 1937 r. na kpt. piech., wiosną 1939 r. był kierownikiem samodz. referatu granicznego w szefostwie wywiadu.

Podczas II wojny światowej po kampanii 1939 r. jako „Michał Styczyński” brał udział w działalności konspiracyjnej. Był kierownikiem wywiadu „Lombard”, od 1 czerwca 1941 r. podporządkowanemu ZWZ/AK ps. „Prezes”, „Dyrektor”, „Mierzejewski”. Uczestniczył w rozpracowywaniu broni „V”. Służył w referacie „Zachód” (tereny Rzeszy) wydziale wywiadu ofensywnego Oddz. II Komendy Głównej AK. Na tym stanowisku wziął udział w powstaniu warszawskim 1944. Awansował na mjr. piech.

Zmarł 23 lipca 1948 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym na Powązkach kwat. 131.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.

Żonaty z Aleksandrą Ullas, miał córkę Irenę (1922–1976) zamężną Kępińską.