Urodził się 15 marca 1899 r. w Łodzi. Syn Józefa i Kazimiery z Pukasiewiczów.
Podczas I wojny światowej, od 9 stycznia 1917 r. w Legionach Polskich. Służył w taborach III baonu 6 pp III Brygady LP. Po kryzysie przysięgowym z lipca 1917 r. internowany przez Niemców w Szczypiornie. Zwolniony, w styczniu 1918 r. podjął służbę w Polskim Korpusie Posiłkowym. Służył w 3 Pułku Piechoty II Brygady LP. Ranny podczas przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918). Leczył się w szpitalu w Kijowie.
W niepodległej Polsce (po 11 listopada 1918) od listopada 1918 r. służył w Wojsku Polskim. W szeregach 10 Pułku Piechoty walczył z Ukraińcami oraz z Rosją bolszewicką 1919–1920. W sierpniu 1920 r. dostał się do niewoli bolszewickiej pod Mikulińcami. Po zawarciu pokoju w Rydze (18 marca 1921), powrócił do kraju. Przydzielony do 38 pp, po kilku tygodniach został przeniesiony do rezerwy. W połowie lat 30. pracował jako drogomistrz, potem był niższym funkcjonariuszem w starostwie w Rohatynie.
Zmarł po 1937 r.
Odznaczony Medalem Niepodległości
Lwów i Małopolska Wschodnia w Legionach Polskich 1914–1917, Lwów 1935; „Monitor Polski” 1937, nr 64.