Urodził się 9 sierpnia 1895 r. w Żytomierzu. Syn Walentego Feliksa i Emilii Anzelmy z Byszewskich. Brat Władysława (zob.).
W czasie I wojny światowej w armii rosyjskiej i formacjach polskich na wschodzie.
Po 1918 r. w WP. Podczas bitwy warszawskiej w sierpniu 1920 r. w stopniu por. piech. był kierownikiem sekcji operacyjno-ewidencyjnej 5 Armii.
Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., służył w 6 psp (1923). Następnie w Oddz. I DOK nr X w Przemyślu. W latach 1925-1927 studiował w WSWoj w Warszawie. Po ukończeniu studiów objął funkcję oficera sztabu 1 DP Leg. Awansowany 1 stycznia 1931 r. na mjr. dypl. piech., w 1932 r. służył w Szkole Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy, a potem co najmniej od 1935 r. w Sztabie Głównym. Od 2 października 1936 r. delegat Sztabu Głównego do sekcji przemysłu wojennego i spółki „Sepewe”. Awansowany 19 marca 1938 r. na ppłk. dypl. piech., wiosną 1939 r. był szefem wydz. materiałowego Oddz. I.
Podczas kampanii 1939 r. oficer do zleceń naczelnego kwatermistrza WP. Po agresji sowieckiej z 17 września przeszedł do Rumunii, skąd się przedostał do Francji. Tam powołany do służby czynnej, ukończył kurs w Coëtquidan.
Po II wojnie światowej mieszkał w Polsce.
Zmarł 17 listopada 1970 r.
Odznaczony orderem Polonia Restituta 5 kl., dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.
W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; „Monitor Polski” nr 259/1932; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.