Urodził się 7 czerwca 1872 r. w Mariampolu. Syn Edwarda, lekarza, i Apolonii z Iżyckich.
Ukończył gimnazjum filologiczne w Mariampolu (1889 r.), po czym wstąpił na Wydz. Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego.
W 1892 r. aresztowany przez władze rosyjskie, został osadzony w więzieniu na Pawiaku. W 1893 r. ponownie przyjęty na studia. Jako student trzeciego kursu medycyny aresztowany za działalność polityczną, został osadzony w X pawilonie warszawskiej cytadeli. Zwolniony, przed setną rocznicą insurekcji kościuszkowskiej został prewencyjnie aresztowany. Po uwolnieniu wziął udział w obchodzie tej rocznicy (7 kwietnia 1894), w czasie której został aresztowany i osadzony w Arsenale. Zesłany do Omska w guberni orenburskiej.
W 1896 r. wstąpił na Wydz. Lekarski Uniwersytetu Juriewskiego w Dorpacie, gdzie 20 grudnia 1898 r. uzyskał dyplom lekarski.
Od 1901 r. pracował zawodowo w Domu Wychowawczym przy Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie.
W 1904 r. powołany do służby w armii rosyjskiej, brał udział w wojnie z Japonią. W 1906 r. zdemobilizowany.
Zamieszkał wówczas w Guzowie koło Żyrardowa. Był lekarzem tamtejszej cukrowni orz lekarzem majątku.
W 1914 r. zmobilizowany do armii rosyjskiej, w jej składzie uczestniczył w I wojnie światowej. Uzyskał stopień kpt. lek. Następnie powrócił do Guzowa.
Pracował jako lekarz cukrowni, lekarz domowy Ubezpieczalni Społecznej dla miejscowości Guzów, Oryszew, Wiskitki i Szymanów (1936), lekarz Domu Przymusowej Pracy w Oryszewie.
Był członkiem Izby Lekarskiej Warszawsko-Białostockiej.
Zmarł w 1945 r.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
Żonaty (od 1906 r.) z Jadwigą Chlebowską, miał z nią córki Marię (ur. 1907) i Wandę (ur. 1933) oraz syna Edwarda (ur. 1909), lekarza.
J.B. Gliński, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar drugiej wojny światowej t. 3, Warszawa 2003; „Monitor Polski” nr 6/1934.