Urodził się 6 marca 1898 r. w Warszawie. Syn Jana i Marii z Chmielewskich.
W 1917 r. ukończył gimnazjum, po czym został powołany do armii rosyjskiej. Wkrótce potem przedostał się do I Korpusu Polskiego w Rosji. Po demobilizacji korpusu latem 1918 r. przedostał się do kraju i wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej. Ukończył szkołę podchorążych, po czym wziął udział w rozbrajaniu Niemców w listopadzie tego roku.
W latach 1919–1920 był żołnierzem 24 pp. Brał udział w wojnie z bolszewikami.
W 1921 r. ukończył w Warszawie kurs Oficerskiej Szkoły Piechoty i z dniem 1 lipca otrzymał stopień ppor. piech. Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r., służył w 24 pp (1923, 1924). Awansowany 15 sierpnia 1924 r. na kpt. piech., w tym też roku został wykładowcą w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie. W maju 1926 r. opowiedział się po stronie rządowej. Do 1930 r. był wykładowcą i dowódcą komp. szkolnej. Od 1930 r. dowódca komp. 11pp. W końcu 1933 r. został wykładowcą w Centrum Wyszkolenia Piechoty. 1 stycznia 1934 r. awansował na mjr. piech. Od 1938 r. był dowódcą II baonu 9 pp leg.
Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Walczył na Lubelszczyźnie i 27 września dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w obozie przejściowym w Ostrowcu Świętokrzyskim, skąd 5 października zbiegł. Podjął działalność konspiracyjną w ZWZ. Jako „Władysław Rakowski” od początku 1940 r. służył w Obwodzie ZWZ w Opatowie, do marca 1941 r. stał na jego czele. Zagrożony aresztowaniem wyjechał na Lubelszczyznę. Pod nazwiskiem „Emil Cybulski” pracował w cukrowni w Garbowie. Kontynuował działalność konspiracyjną w ZWZ/AK. Był wykładowcą na kursach Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty. Po wkroczeniu Armii Czerwonej i LWP na Lubelszczyznę w sierpniu 1944 r. wstąpił w Lublinie do LWP. Do listopada służył w sztabie 2 Armii.
Aresztowany przez Informację Wojskową i osadzony w obozie w Skrobowie. W kwietniu 1945 r. wywieziony do obozu w Stalinogorsku. 5 czerwca 1946 r. uwięziony w Moskwie na „Butyrkach”. 16 czerwca przybył do obozu w Stalinogorsku. Od marca 1948 r. przebywał w obozie przejściowym nr 284 w Brześciu nad Bugiem. Repatriowany do Polski przez obóz PUR w Białej Podlaskiej (9 lipca 1948).
Zamieszkał w Warszawie. Pracował zawodowo jako urzędnik w Naczelnej Dyrekcji Uzdrowisk Państwowych.
Zmarł 29 kwietnia 1951 r. w Warszawie.
Odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości.
Żonaty z Lidią Teodorowiczówną, miał syna Jerzego Edwarda.
W. Borzobohaty: „Jodła”, Warszawa 1988; L. Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Lublin 1986; „Monitor Polski” nr 64/1937; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.