Urodził się 4 marca 1881 r. w Siedlcach. Syn Leonarda i Kamili z Kamienieckich.
Uczył się w seminarium duchownym w Saratowie. Po czterech latach przerwał tam naukę. W latach 1902–1904 odbył obowiązkową służbę wojskową w armii rosyjskiej. Następnie mieszkał w Carycynie, gdzie w miejscowej kolonii polskiej prowadził akcję oświatową. Następnie wyjechał do Warszawy, gdzie w 1905 r. ukończył szkołę pocztowo-telegraficzną. W okresie rewolucji 1905 r., podczas strajku pocztowców w Łodzi, ostrzegał przed aresztowaniami.
W 1914 r. zmobilizowany do armii rosyjskiej, służył w oddziałach telegraficznych.
Od 1917 r. był działaczem Związku Wojskowych Polaków. W 1918 r. podjął służbę w II Korpusie Polskim. Uczestniczył w bitwie z Niemcami pod Kaniowem. Po kapitulacji korpusu (12 maja) dostał się do niewoli. Przewieziony do kraju i uwolniony.
W listopadzie tego roku wziął udział w rozbrajaniu Niemców. Jako urzędnik wojskowy IX rangi przydzielony do Sztabu Generalnego dla zorganizowania Stachu aparatów Hughesa, potem został dowódcą stacji telegraficznej MSWojsk. W 1920 r. dowodził polowym telegrafem w Równem i Żytomierzu, a w sierpniu – w 5 Armii.
12 kwietnia 1924 r. przemianowany na oficera służby stałej (kpt. adm. z 1 grudnia 1920). W 1927 r. został przeniesiony w stan spoczynku z pozostawieniem na dotychczasowym stanowisku kierownika stacji telegraficznych MSWojsk i Sztabu Generalnego.
W 1939 r. powołany do służby czynnej, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy z 2 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.
Żonaty ze Stefanią z Tucholskich, miał z nią córkę Zofię.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie.
Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” nr 258/1933; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928; Rocznik oficerski rezerw 1934; J. S(nitko) R(zeszut), w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 1/1991.