Eichler Wiktor Norbert

Urodził się 21 maja 1892 r. w Radomiu. Syn Juliana i Władysławy z Szymańskich.

Uczył się w gimnazjum w Radomiu, a następnie w Łucku, gdzie należał do Koła Samokształceniowego Młodzieży Polskiej (1906-1911). Ukończył XI gimnazjum w Moskwie (1912 r.). Odbył wówczas obowiązkową służbę wojskową w armii rosyjskiej w charakterze jednorocznego ochotnika; uzyskał stopień oficerski.

Następnie wyjechał do Lwowa, gdzie studiował w Wyższej Szkole Lasowej.

W czasie I wojny światowej 1 sierpnia 1914 r. powołany do armii rosyjskiej. Jako młodszy oficer komp. został ranny we wrześniu 1914 r. Potem był dowódcą komp.

19 lutego 1916 r. wstąpił do Brygady Strz. Polskich. Służył w I baonie. Należał do Ligi Wojennej Walki Czynnej (1916-1918). Kontuzjowany 25 lipca 1916 r. pod Melachowiczami. Następnie w 1 psp w Dywizji Strz. Polskich i I Korpusie Polskim. Był dowódcą komp., baonu i zastępcą dowódcy 1 psp. 22 lutego 1918 r. awansował na kpt. piech. Po demobilizacji korpusu w maju tego roku brał udział w pracach organizacji wojskowej na Ukrainie. W październiku przyjechał do Warszawy.

Od 1 listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. Przydzielony do 26 pp, w czasie wojny z bolszewikami jako dowódca II baonu wyróżnił się w obronie Zwiahla.

W akcji grupy wypadowej na nieprzyjacielską koncentrację dn. 13.III.1920 r. w rejonie Kropiwna-Broniki, pod Zwiahlem, kpt. Eichler prowadząc swój bataljon, energicznym i śmiałym atakiem zajął oznaczone wsie pomimo uporczywego oporu przeciwnika, rozbił go, zmusił do ucieczki, i manewrując zręcznie, zepchnął do wezbranej rzeki, zadając przeciwnikowi ciężkie straty.

Podczas ofensywy nieprzyjacielskiej na Zwiahel 20-21.III.1920 r. prowadzonej wielkiemi siłami, a mającej na celu przerwanie frontu i zdobycie Zwiahla. Dowodząc samodzielnie obroną przyczółka mostowego, gdy pomimo zaciekłej obrony nieprzyjaciel zdołał przy pomocy ognia artylerji, działaniem tanków i samochodów pancernych (ogółem cztery maszyny) przerwać naszą linję obronną, i niemal zawładnąć już przyczółkiem, kpt. Eichler odznaczył się szczególną inicjatywą i walecznością prowadząc osobiście nadeszłe posiłki. Do kontrataku, w którym nie tylko odrzucił przeciwnika i odzyskał chwilowo utracone pozycje, lecz uratował całą sytuację bojową, zdobywając przy tem w walce czołg nieprzyjacielski (Ukrainiec) [z wniosku mjr. Ryszarda Waniczka na order Virtuti Militari].

Zweryfikowany jako mjr piech. z 1 czerwca 1919, był dowódcą baonu 26 pp. 10 sierpnia 1922 r. przeniesiony do 60 pp, dowodził kadrą baonu zapasowego (1923) i II baonem (1924). W lutym 1925 r. przeniesiony do baonu manewrowego Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia Piechoty, objął w nim funkcję kwatermistrza. W sierpniu 1926 r. został kwatermistrzem 26 pp, a w październiku dowódcą II baonu. W listopadzie 1927 r. został dowódcą II baonu 9 pp leg. Awansowany 1 stycznia 1928 r. ppłk. piech., od 1 kwietnia był dowódcą III baonu 45 pp, a potem (od listopada 1929 r.) zastępcą dowódcy tego pułku. Od 10 kwietnia 1934 r. dowodził 32 pp. Od 1938 r. komendant Komendy Rejonu Uzupełnień w Kaliszu. Od początków sierpnia 1939 r. dowódca Dąbrowskiej Półbrygady ON.

Podczas kampanii 1939 r. dowódca 204 pp rez, powstałego z Dąbrowskiej Półbrygady ON. Uczestniczył m.in. w walkach na Śląsku i Lubelszczyźnie. Po kapitulacji armii w rejonie Tomaszowa Lubelskiego (21 września) dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał przez cały okres wojny m.in. w oflagu IX C w Molsdorf i II C w Woldenbergu. Uwolniony w 1945 r.

Po wojnie mieszkał w Polsce.

Zmarł 20 marca 1973 r. w Warszawie. Pochowany na tamtejszym  Cmentarzu Wojskowym na Powązkach kwat. II C 28.