Eichler Witold

Urodził się 23 marca 1874 r. w Międzyrzecu Podlaskim. Syn Edwarda, aptekarza, i Anieli z Druziewiczów.

Ukończył gimnazjum w Siedlcach (1893 r.), po czym podjął studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Za udział w tajnej organizacji i uczestnictwo w demonstracji patriotycznej 17 kwietnia 1894 r. (sprawa „Kilińskiego”) aresztowany przez władze rosyjskie. Przez dwa miesiące więziony na Pawiaku, po czym skazany na trzy lata katorgi w Jelcu (gubernia orłowska). W związku z amnestią w 1896 r. zwolniony, kontynuował studia medyczne na uniwersytecie w Dorpacie i 27 stycznia 1900 r. uzyskał dyplom lekarski.

W latach 1901–1904 praktykował w Międzyrzecu Podlaskim. Od 1906 r. kierował oddziałem ginekologiczno-położniczym w szpitalu Kindlera w Pabianicach.

Powołany do armii rosyjskiej, w latach 1915–1918 lekarz wojskowy w Brześciu nad Bugiem, na Kaukazie, w Azji Mniejszej (6 września 1916–13 lipca 1917 r.) i Persji.

Po wojnie powrócił do Polski. Mieszkał w Pabianicach, gdzie był kolejno dyrektorem szpitala, lekarzem naczelnym (1922 r.) i ordynatorem oddziału akuszeryjno-położniczego. W latach 1932–1939 prowadził prywatną praktykę lekarską. Równolegle w końcu lat 30. lekarz naczelny Kasy Chorych w tym mieście.

Entomolog i podróżnik. W latach 1926–1935 zwiedził Algier, Maroko, Tunis i Palestynę. Kolekcjoner chrząszczy, autor prac specjalistycznych związanych z tą problematyką. W 1959 r. został członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Entomologicznego.

W połowie lat 50. pracował jako higienista szkolny w Pabianicach.

Zmarł 17 października 1960 r. w Pabianicach.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i złotym Krzyżem Zasługi.

Jest patronem ulicy w Pabianicach.