Eitner Stefan

Urodził się 17 sierpnia 1886 r. w Gostyniu. Syn Stanisława, dekarza, i Elżbiety z Lekowskich.

Po ukończeniu siedmioklasowej szkoły powszechnej w rodzinnym mieście uczył się zawodu dekarza w warsztacie ojca. W latach 1907-1909 odbył obowiązkową służbę wojskową w armii niemieckiej w szeregach 155 pp, po czym powrócił do pracy w warsztacie ojca.

W czasie I wojny światowej w sierpniu 1914 r. w stopniu kpr. zmobilizowany do armii niemieckiej. W szeregach 37 pp 7 sierpnia wyruszył na front. Walczył na froncie zachodnim we Francji, zostając w 1916 r. zastępca oficera. 31 grudnia 1918 r. został zdemobilizowany.

Po wybuchu powstania wielkopolskiego 6 stycznia 1919 r. wstąpił do baonu gostyńskiego. Dowodził 1 komp. W końcu marca przeniesiony do 8 pstrz wlkp (potem: 62 pp). W następnym miesiącu zorganizował 3 komp. km. W październiku 1919 r. mianowany ppor. piech. Od marca 1920 r. brał udział w walkach z bolszewikami m.in. na Ukrainie i na froncie litewsko-białoruskim.

Dnia 12. października 1920 r. w dniu zawarcia zawieszenia broni zajmował I. bataljon linje Kurmielewo-Wertniki-Kowlany i został pod Wiertnikami silnie zaatakowany przez oddziały 27-tej dywizji bolszewickiej. Po dwugodzinnej walce udało się nieprzyjacielowi nasze linje przerwać. Jedna kompanja piechoty i kompanja karabinów maszynowych pod dowództwem porucznika Eitnera zostały wysłane do kontrataku. Nieprzyjaciel stawiał nadzwyczaj silny opór i obstrzeliwał strzelające ciężkie kulomioty ogniem artylerji i karabinami maszynowemi. Porucznik Eitner walczył w tej bitwie jak prawdziwy bohater. Nie zważając na ogień nieprzyjacielski obchodził pozycje swych ciężkich kulomiotów, wskazując im cele i gdy jedna obsługa ciężkiego kulomiotu przez szrapnel wypadła, położył się porucznik Eitner sam przy tym kulomiocie i rozpoczął trafny ogień na nieprzyjaciela. Bohaterskiemu zachowaniu się porucznika Eitnera zawdzięcza się wytrwanie linji naszej w tak ciężkim ogniu nieprzyjacielskim i udanie się kontrataku [z wniosku kpt. Teofila Lorka na Krzyż Walecznych po raz pierwszy].

Po wojnie uzupełnił wykształcenie do poziomu sześciu klas gimnazjum (stosowny cenzus naukowy uzyskał 21 lutego 1921 r. w Poznaniu). Zweryfikowany jako por. piech. ze starszeństwem z 1 czerwca 1919, służył w 62 pp kolejno jako oficer broni (do czerwca 1923 r.), dowódca komp. (do czerwca 1925 r.) i oficer materiałowy. Z dniem 1 lipca 1923 r. awansował na kpt. piech. Od kwietnia 1927 r. kwatermistrz Szkoły Podoficerów Zawodowych Piechoty w Grudziądzu. 31 sierpnia 1932 r. przeniesiony w stan spoczynku.

Zmarł 30 grudnia 1937 r. w Toruniu i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Komunalnym.