Ejczun Józef

Urodził się 25 maja 1894 r. w majątku Januszewicze na Litwie. Syn Apolinarego i Anny z Kowalewskich. Brat Maurycego Eyczuna (zob.).

Ukończył gimnazjum w Kownie (1914 r.), po czym podjął studia prawnicze na uniwersytecie w Charkowie.

W końcu 1916 r. powołany do armii rosyjskiej. Ukończył szkołę oficerska w Tyflisie, uzyskując stopień ppor. piech. W maju 1917 r. przydzielony do 201 pp, potem został przeniesiony do 149 pp. W wojsku rosyjskim służył do końca 1917 r. Następnie pracował w Komitecie dla Spraw Uchodźców w Bogorodzicku. We wrześniu 1918 r. powrócił do swojego majątku.

Wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. W czerwcu 1919 r. mianowany komendantem obwodu Olita (okręg Kowno).

Józef Ejczun był jednym z najbardziej oddanych członków P.O.W. Obwód, komendantem którego został mianowany, pomimo trudnych warunków, zorganizował doskonale; umiejętnie prowadził pracę wywiadowczą, świetnie ochraniał organizację przed wykryciem wroga, a w dniu wybuchu powstania umiejętnymi zarządzeniami zdołał uniknąć przykrych dla P.O.W. następstw. Zbiegł po aresztowaniu od eskorty [z wniosku mjr. Mariana Kościałkowskiego-Zyndrama na order Virtuti Militari].

Aresztowany przez władze litewskie, 10 października zbiegł i przedostał się do Polski i wstąpił do Wojska Polskiego.

Od połowy października do końca 1919 r. służył w Oddz. II dowództwa Frontu Litewsko-Białoruskiego przy likwidacji spraw POW na Litwie Kowieńskiej. Równocześnie wstąpił na Wydział Prawa Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W końcu grudnia 1919 r. przydzielony do zarządu parku i warsztatów wojsk kolejowych nr 2, w 1920 r. mianowany ppor. sap.

Awansowany 1 stycznia 1922 r. na por. sap. kol., w 1923 r. dowodził detaszowaną kolumną parkową nr 2 w 2 pułku kolejowym. Od kwietnia 1923 r. oficer 19 pap. W 1925 r. przeniesiony do 3 Oddziału Służby Artylerii, potem do 3 Oddziału Służby Uzbrojenia jako komendant kadry. Od 1928 r. w 29 pap. Był młodszym oficerem baterii, potem adiutantem pułku. 1 stycznia 1931 r. awansował na kpt. art. Funkcję adiutanta sprawował jeszcze w 1939 r.

Podczas kampanii 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.

W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.

Żonaty z N. Wańczykówną.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.