Ekert Edward Ludwik

Urodził się 12 stycznia 1889 r. w Krośnie. Syn Aleksandra i Zofii z Zygmuntów.
Uczył się w gimnazjum w Kołomyi oraz w VI gimnazjum we Lwowie, gdzie w 1907 r. otrzymał maturę. Następnie studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego i w 1912 r. uzyskał doktorat.
Podjął pracę zawodową jako nauczyciel w II Gimnazjum im. M. Kopernika w Samborze.
Należał do Związku Strzeleckiego w Samborze.
Od 1914 r. w Legionach Polskich. Służył w I baonie 1 pp LP. Był ranny w czerwcu 1915 r. Później chory, w listopadzie tego roku leczył się w szpitalu legionowym w Kamieńsku.
Po kryzysie przysięgowym we wrześniu 1917 r. wcielony do armii Austrio-węgierskiej.
Od 1918 r. w Wojsku Polskim. Po wojnie 1920 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako ppor. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.
Powrócił wówczas do pracy w gimnazjum im. Kopernika. W latach 1923–1926 odbył studia uzupełniające na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Był też członkiem rady miejskiej Sambora.
Działacz polityczny: sekretarz rady powiatowej BBWR, należał do Związku Zawodowego Nauczycieli Szkół Średnich.
W latach 1935–1939 poseł. Wybierany w okręgu wyborczym nr 76 (Sambor), od 1938 r. należał do klubu OZN.
Działacz organizacji kombatanckich: prezes okręgu Związku Legionistów, prezes oddziału Związku Legionistów oraz Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny w Samborze, prezes zarządu powiatowego Związku Strzeleckiego.
Po kampanii 1939 r. aresztowany przez NKWD. Przebywał w więzieniu Brygidki we Lwowie. 
Wywieziony na podstawie listy nr 055/2 z początków maja 1940 r., wkrótce potem został zamordowany na terenie Ukrainy.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.