Emanuel Grimm

Urodził się 1 stycznia 1884 r. w Karwinie na Śląsku Cieszyńskim. Syn Józefa, górnika, i Weroniki z Wodzików.

Ukończył szkołę ludową w Karwinie, po czym w latach 1896-1904 kształcił się w Gimnazjum Macierzy Szkolnej w Cieszynie. W tym czasie należał do tajnych organizacji „Promień” i „Jedność”. Po uzyskaniu matury podjął studia teologiczne w seminarium duchownym w Widnawie w Czechach i częściowo we Wrocławiu. Założyciel i prezes Koła Teologów Polskich, a także należał do Stow. Akademików ze Śląska Cieszyńskiego „Znicz”. 22 lipca 1908 r. we Wrocławiu został wyświęcony na kapłana.

Pracował jako wikariusz i katecheta w Rychwałdzie (1908-1909), a potem w Zebrzydowicach i Jabłonkowie. Od 1911 r. katecheta w Gimnazjum Polskiej Macierzy Szkolnej w Cieszynie. W 1913 r. został wikariuszem w Brennej, a jeszcze w tym samym roku proboszczem parafii w Górkach Wielkich. Od 1 sierpnia 1917 r. proboszcz parafii pw. Dobrego Pasterza w Istebnej na Śląsku Cieszyńskim. Na tym stanowisku dokonał m.in. restauracji kościoła. Działacz narodowy na Śląsku Cieszyńskim, aktywny w latach 1918-1920. W październiku 1931 r. uzyskał godność prałata. W latach 1919-1933 był radnym gminy Istebna.

W czasie pracy w Istebnej utrzymywał kontakty ze środowiskiem literackim i artystycznym m.in. z Janem Sztaudyngerem, Feliksem Nowowiejskim czy Julianem Fałatem. Literat, z zamiłowania folklorysta i ślązakoznawca. Debiutował w 1907 r. na łamach „Zarania Śląskiego”.

Od kwietnia 1935 r. proboszcz i dziekan w Skoczowie, po czym na początku 1937 r. powrócił na probostwo w Istebnej.

Od 1926 r. członek Rady Wojewódzkiej w Katowicach, był bliskim współpracownikiem wojewody Michała Grażyńskiego.

Od 1929 r. prezes Zw. Śląskich Katolików, od 1938 r. wiceprezes Okręgu Śląskiego Obozu Zjednoczenia Narodowego.

Podczas II wojny światowej 9 listopada 1939 r. aresztowany przez Niemców, do końca grudnia był więziony w Cieszynie. Następnie wysiedlony do Generalnej Guberni, przebywał w Krakowie i Chochołowie, Miętusowie i Cichem koło Zakopanego. 30 maja 1945 r. powrócił do Istebnej.

Po wojnie nie działał już społecznie, choć sympatyzował z ruchem „księży patriotów”. Uczestnik zjazdu organizacyjnego ZBoWiD w Warszawie (1-2 września 1949), wszedł w skład komisji księży (od 1 czerwca 1950 r.).

Zmarł 18 października 1950 r. w Cieszynie. Pochowany na cmentarzu przy kościele w Istebnej.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 4 kl., złotym Krzyżem Zasługi i srebrnym Wawrzynem Akademickim PAL.

Jego tablicę poświęcono tablicę w Istebnej.