Bojownikom niepodległości

Emil Baron

(1897–1978)

Urodził się 11 kwietnia 1897 r. w Piekarach Śląskich. Syn Leopolda, robotnika, i Karoliny z Łapoków.

Członek Tow. Gimnastycznego „Sokół”.

W latach 1912-1916 pracował jako górnik w kopalni „Heinitz”.

Powołany do armii niemieckiej, służył w niej do końca wojny.

Od kwietnia 1919 r. należał do POW Górnego Śląska.

Uczestnik I (1919 r.) i II (1920 r.) powstań śląskich. Walczył w rejonie Piekar. Podczas akcji plebiscytowej chronił wiece narodowe. W czasie III powstania śląskiego (od 3 maja 1921 r.) dowodził baonem.

Po przyłączeniu Śląska do Polski od 1922 r. podoficer zawodowy WP. Służył w 11 pp. W 1936 r. przeniesiony do rezerwy.

Mieszkał w rodzinnej miejscowości. Był kupcem.

Członek Zw. Powstańców Śląskich.

Podczas II wojny światowej uczestniczył w działalności konspiracyjnej w szeregach Polskiej Organizacji Partyzanckiej i AK. Walczył na terenie Generalnej Guberni. W 1943 r. został ranny w lasach krzepickich.

Po wojnie działacz Zw. Weteranów Powstań Śląskich.

Zmarł w 1978 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 5 kl.

Źródła

W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863-1938. Słownik biograficzny t. 4, Mińsk Mazowiecki-Warszawa-Kraków 2012; Encyklopedia Powstań Śląskich, Opole 1982; „Monitor Polski” nr 245/1932, 64/1937.