Emil Beiner

Urodził się 23 sierpnia 1877 r. w Nowych Hajdukach (obecnie Chorzów). Syn Ignacego i Otylii z Bryłków.

Ukończył szkołę powszechną, po czym był uczniem zegarmistrzowskim, a potem ślusarskim. Ostatecznie podjął pracę jako górnik w kopalni „Król”.

Członek założyciel Tow. Gimnastycznego „Sokół” oraz Tow. „Silesia”. Z powodu przyznawania się do polskości zmuszony do przeniesienia się do kopalni „Laura”, a potem „Makas” w Siemianowicach, kopalni „Barbara” i kopalni „Prusy” w Miechowicach. Ostatecznieponownie pracował w kopalni „Król”.

W czasie I wojny światowej w 1915 r. powołany do armii niemieckiej, do 1916 r. walczył na froncie francuskim.

Jako górnik zwolniony z wojska, podjął pracę w kopalni „Prezydent”.

Od stycznia 1919 r. należał do POW Górnego Śląska. Uczestnik wszystkich powstań śląskich. Podczas I powstania brał udział w walkach o zamek w Piaśnikach, a w II powstaniu m.in. w nieudanej próbie rozbrojenia Niemców w szkole nr 12 w Chorzowie. Później brał udział w pracach plebiscytowych. Podczas III powstania śląskiego pełnił służbę w 6 i 9 komp. oraz w komp. km 4 pp wojsk powstańczych (do 5 lipca 1921 r.).

W niepodległej Polsce mieszkał w Chorzowie. Był inwalidą.

28 sierpnia 1939 r. powołany do służby wojskowej w oddziałach b. powstańców śląskich. Brał udział w obronie Śląska, w walkach na Kielecczyźnie i Lubelszczyźnie. Po kapitulacji Armii „Kraków” 6 października powrócił do domu. Podczas okupacji niemieckiej częściowo ukrywał się.

Zmarł 22 kwietnia 1968 r. w Chorzowie i został pochowany na cmentarzu kościoła pw. św. Jadwigi.