Bojownikom niepodległości

Emil Bernhaut

(1896–po 1936)

Urodził się 12 grudnia 1896 r. w Kołomyi. Syn Józefa.

W czasie I wojny światowej od 19 listopada 1914 r. w Legionach Polskich. W stopniu st. szer.służył w 5 i 10 komp. 3 pp LP. Chory, w czerwcu 1915 r. przebywał w szpitalu w Czerniowcach. Następnie ponownie w pułku. W połowie czerwca 1916 r. w półbaonie etapowym Komendy LP. Potem ponownie w 3 pp LP.

Po kryzysie przysięgowym w Polskim Korpusie Posiłkowym. Po przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Szeklencze.

Zwolniony, w maju 1918 r. wcielony do armii austro-węgierskiej (55 pp) i wysłany na front włoski.

Od lutego 1919 r. w 3 pp leg. Brał udział w walkach z bolszewikami. W 1921 r. został zdemobilizowany.

W 1925 r. wstąpił do WP. Przydzielony do 51 pp, ukończył kurs podoficerski w baonie szkolnym DOK nr VI. W 1931 r. posiadał stopień st. sierż. Potem pełnił służbę w 12 baonie KOP w Skałacie.

Członek Zw. Legionistów Polskich (Koło „Trzeciaków”).

Zmarł po 1936 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Źródła

J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 t. 1, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017; M. Gałęzowski, Na wzór Berka Joselewicza. Żołnierze i oficerowie pochodzenia żydowskiego w Legionach Polskich, Warszawa 2010; Lista strat Legionu Polskiego. Od lipca do października 1915, Piotrków 1915; „Monitor Polski” nr 218/1931.