Bojownikom niepodległości

Emil Growiński [Właśc Gruber]

(1894-po 1939)

Urodził się 13 stycznia 1894 r. w Kołomyi. Syn Henryka i Katarzyny ze Stokłosów.

W czasie I wojny światowej od 1914 r. w Legionach Polskich. W składzie III baonu 2 pp LP 30 września wyruszył na front. Ranny 29 października podczas bitwy pod Mołotkowem. Leczył się w szpitalu zorganizowanym w koszarach arcks. Rudolfa w Wiedniu. Później powrócił do pułku. W 1917 r. w stopniu sierż. przebywał na kursie wyszkolenia nr 2.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym..

Od listopada 1918 r. uczestniczył w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Następnie brał udział w walkach z bolszewikami. Mianowany 1 maja 1919 r. ppor. art., służył w 4 pac.

Zweryfikowany jako por. art. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany 1 lipca 1923 r. na kpt. art., co najmniej od 1923 do 1928 r. w 6 pac. Awansowany 1 stycznia 1931 r. na mjr. art., w 1932 r. służył w Centrum Wyszkolenia Artylerii. Awansowany 19 marca 1938 r. na ppłk. art., wiosną 1939 r. był zastępcą dowódcy 3 pac. W lipcu objął dowództwo 9 pal.

Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Brał udział w walkach na Pomorzu (do 3 września). Po rozbiciu pułku dołączył do grupy płk. dypl. Mikołaja Alikowa.

Dalsze jego losy są nieznane.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 29/1932
Źródła

M. Gałęzowski, Na wzór Berka Joselewicza. Żołnierze i oficerowie Legionów Polskich pochodzenia żydowskiego, Warszawa 2010; „Monitor Polski” nr 29/1932; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; P. Zarzycki, 9 Pułk Artylerii Lekkiej, Pruszków 1996.