Bojownikom niepodległości

Emil Gunia

(1896-przed 1933)

Urodził się 30 sierpnia 1896 r. w Kalwarii Zebrzydowskiej. Syn Andrzeja i Ludwiki z Brzozowskich.

Pracował jako stolarz.

W czasie I wojny światowej od 6 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich. Służył w 2 komp. I baonu, a od 30 sierpnia w 3 komp. tego baonu. Od 10 lutego 1915 r. ponownie w 2 komp. I baonu 1 pp LP. Chory, od 26 lutego do 15 marca przebywał w szpitalu w Kętach, po czym powrócił do komp. Następnie w 2 pp LP. Podczas kampanii wołyńskiej ranny, leczył się w Kamieńsku, po czym przebywał w Domu Uzdrowieńców w Nowym Mieście. W końcu marca 1917 r. służył w 2 komp. 1 pp LP.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Witkowicach. 27 marca został uwolniony.

W niepodległej Polsce pracował jako kierownik maszynowni.

Zmarł przed 1933 r.

Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Żonaty z Henryką N.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 102/1933
Źródła

„Monitor Polski” nr 102/1933.