Bojownikom niepodległości

Emil Janicki

(1896–1945)

Urodził się 22 maja 1896 r. w Skoczowie. Syn Jana i Marii z Maliszów.

Ukończył niemiecką szkołę powszechną w rodzinnej miejscowości, po czym podjął praktykę handlową w firmie Edwarda Zajączka w Kętach.

Od 1913 r. należał do Stałej Drużyny „Sokoła” w Kętach.

W czasie I wojny światowej w Legionie Wschodnim. Po jego rozwiązaniu (21 września 1914) przybył do Krakowa i wstąpił do Legionów Polskich. Od 8 października w IV plut. 1 komp. baonu uzupełniającego 1 pp LP. Następnie w 1 komp. II baonu 5 pp LP. Po bitwie pod Łowczówkiem chory na zapalenie płuc, w połowie stycznia 1915 r. przebywał w Domu Chorych w Wiedniu. Potem leczył się w Kętach. Ze względu na stan zdrowia 16 czerwca w stopniu plut. zwolniony z Legionów.

W końcu 1915 r. powołany do armii austro-węgierskiej. Służył w 100 pp. W maju 1918 r. zwolniony do rezerwy. Uczestniczył w przejęciu władzy z rąk austriackich w Skoczowie w listopadzie 1918 r.

W niepodległej Polsce mieszkał w Kętach. Pracował jako księgowy w firmie Edwarda Zajączka.

Zmarł w 1945 r.

Odznaczony Medalem Niepodległości.

Żonaty z Marią Ciompa, miał dwoje dzieci m.in. córkę Marię zamężną Zmudka.

Źródła

Lista chorych, rannych, zabitych i zaginionych legionistów do kwietnia 1915 roku, Oświęcim 1915; „Monitor Polski” nr 64/1937.