Bojownikom niepodległości

Emil Lohin

(1896-po 1933)

Urodził się 22 września 1896 r. w Bajkowcach pow. Tarnopol. Syn Jana i Zofii z Kłosów.

W czasie I wojny światowej od 16 sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich. Ranny 20 grudnia 1914 r. podczas kampanii karpackiej, powrócił do służby 28 lipca 1915 r. W stopniu kpr. był żołnierzem okm nr 3 w 2 pp LP. Ranny 7 listopada pod Bielgowem. Po rekonwalescencji skierowany do kadry Komendy Grupy LP w Kozienicach, skąd w maju 1916 r. w składzie komp. marszowej powrócił na front. W marcu 1917 r. w stacji zbornej LP w Piotrkowie. Następnie skierowany na kurs wyszkolenia nr 4.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach w 3 komp. km 2 pp LP. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Bustyahaza.

Zwolniony, 7 maja 1918 r. został wcielony do armii austro-węgierskiej. Skierowany na front włoski w rejon Udine.

W niepodległej Polsce mieszkał w Bydgoszczy.

Zmarł po 1933 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i brązowym (?) Krzyżem Zasługi.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 131/1933
Źródła

„Monitor Polski” nr 131/1933.