Emisarski Jan

Urodził się 6 lutego 1896 r. w Radziechowicach koło Wieliczki.

Ukończył gimnazjum w Krakowie (1914 r.).

Należał do skautingu.

W 1914 r. powołany do armii austro-węgierskiej, walczył na froncie rosyjskim, gdzie dostał się do niewoli.

Po rewolucji w Rosji w 1917 r. delegat Polskiej Rady Zjednoczenia Międzypartyjnego i Polskiego Komitetu Wojskowego w Rosji. Następnie od 1918 r. w 5 Dywizji Syberyjskiej. Sprawował m.in. funkcję adiutanta 1 psp, adiutanta dywizji, jej oficera operacyjnego i czasowo szefa sztabu. Walczył z bolszewikami. Po kapitulacji dywizji (10 stycznia 1920 r.) w kwietniu zdołał powrócić do kraju.

Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., służył w 31 pp (1923) oraz w Oddz. II Sztabu Generalnego (1924). W latach 1925–1927 studiował w WSWoj w Warszawie. Po jej ukończeniu powrócił do 31 pp. Awansowany 1 stycznia 1929 r. na mjr. dypl. piech., w 1932 r. służył w Wojskowym Instytucie Naukowo-Wydawniczym (redaktor naczelny „Wiarusa”), a w 1935 r. w 3 pp leg. Awansowany 19 marca 1937 r. na ppłk. dypl. piech., wiosną 1939 r. był attaché wojskowym w Budapeszcie.

Podczas kampanii 1939 r. działał na rzecz umożliwienia przedostania się (po 17 września) polskich żołnierzy z Węgier do Francji. Funkcję attaché wojskowego sprawował do jesieni 1940 r. Następnie do marca 1941 r. dowódca Legii Oficerskiej w Egipcie, po czym do listopada sprawował funkcję jej zastępcy dowódcy. W 1942 r. został pierwszym zastępcą  attaché wojskowego w Londynie. W okresie od 1942 do 1944 r. zastępca szefa Centralnej Komisji Regulaminowej, po czym do 1946 r. zastępca dowódcy 8 Bryg. Kadrowej Strzelców w 4 DP.

Po wojnie brał aktywny udział w ruchu kombatanckim.

Zmarł 15 lutego 1986 r. w Londynie.