Ernest Buchta

Urodził się 24 września 1897 r. w Dąbrowie. Syn Jana i Joanny z Tomanów. Ukończył szkołe ludową i Polskie Gimnazjum Realne im. J. Słowackiego w Orłowej (matura wojenna w 1917 r.). Członek skautingu i drużyn strzeleckich. W czasie I wojny światowej w sierpniu 1914 r. zgłosił się do Legionu Śląskiego, jednak jako nieletni został zeń zwolniony. Kontynuował naukę w gimnazjum. 16 sierpnia 1916 r. powołany do armii austro-węgierskiej, został skierowany do szkoły oficerów rezerwy. Następnie do 27 lutego 1917 r. w baonie zapasowym 20 pp. Skierowany na front włoski, 18 lipca dostał się do niewoli. Od 22 marca do 1 grudnia 1918 r. służył ochotniczo na froncie w polskim oddziale wywiadowczym przy armii włoskiej. Następnie w 8 psp Armii Polskiej we Francji. W jej składzie w 1919 r. powrócił do kraju. Mianowany 21 czerwca 1919 r. ppor. piech., sprawował funkcję adiutanta 50 pp (b. 8 psp). 12 listopada zdemobilizowany na plebiscyt na Śląsku Cieszyńskim. Sprawował m.in. funkcję adiutanta przy oddziałach francuskich i współpracował z Tajną Organizacją Wojskową. Od 7 sierpnia 1920 r. jako por. piech. (z 1 kwietnia) ponownie w służbie czynnej w WP. Był dowódcą plut. i adiutantem baonu 42 pp. Uczestniczył w walkach z bolszewikami. Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r., w pułku tym służył do 1927 r. Od 10 maja 1922 r. oficer w komp., po czym od 1 grudnia 1924 do 9 września 1927 r. dowódca 1 komp. km. 1 stycznia 1927 r. awansował na kpt. piech. Od 10 września 1927 r. instruktor w Szkole Podchorążych Piechoty, zaś od 6 marca 1930 r. jej adiutantem. W latach 1931-1933 studiował w WSWoj w Warszawie. Po ukończeniu nauki 1 października objął funkcję referenta w DOK nr IV w Łodzi, a 1 czerwca 1934 r. oficera sztabu 10 DP. Awansowany 1 stycznia 1935 r. na mjr. dypl. piech., od 22 października 1935 do 21 listopada 1938 r. był szefem sztabu tej dywizji. Następnie dowódca III baonu 58 pp. 26 marca objął stanowisko zastępcy szefa, a potem szefa, Oddz. IV Armii „Modlin”. Uczestniczył w kampanii 1939 r. Brał udział w działaniach wojennych na Mazowszu i Lubelszczyźnie. Do niewoli niemieckiej dostał się, zapewne, po kapitulacji armii pod Tomaszowem Lubelskim. Przebywał w oflagach IX A w Spangenberg, IX B w Weilburgu, X A w Itzehoe i VI B w Dössel. Zginął 27 września 1944 r. podczas pomyłkowego nalotu na obóz alianckiego lotnictwa. Pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Dössel. Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Polonia Restituta 5 kl., Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi. Żonaty, miał jedno dziecko.