Ertel Tadeusz

Urodził się 26 maja 1892 r. w Pieruszycach (obecnie pow. Pleszew). Syn Stanisława, nauczyciela, i Anieli z Hoffmannów. Brat Zygmunta (zob.).

Ukończył szkołę powszechną w rodzinnej wiosce. Potem uczył się w Królewskim Gimnazjum Męskim w Ostrowie, a następnie w Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu. Maturę uzyskał eksternistycznie w 1915 r. Należał do Towarzystwa T. Zana oraz klubu sportowego „Venetia”.

W czasie I wojny światowej zmobilizowany do armii niemieckiej.

Brał udział w powstaniu wielkopolskim oraz w III powstaniu śląskim. Następnie w rezerwie. Zweryfikowany jako kpt. rez. art. z 1 czerwca 1919 r.

Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Poznańskim.

Praktykę odbył w Odolanowie. Od 1931 r. prowadził kancelarię notarialną w Ostrowie Wlkp. Potem pracował jako adwokat.

Był założycielem Ligi Morskiej i Kolonialnej w tym mieście.

W 1939 r. zmobilizowany do Wojska Polskiego, po agresji sowieckiej z 17 września przeszedł do Rumunii, gdzie został internowany. Przedostał się do Francji, gdzie podjął służbę w Wojsku Polskim. Po klęsce Francji przedostał się na południe kraju, gdzie brał udział w ruchu oporu. Wobec groźby aresztowania w 1943 r. przedostał się do Hiszpanii, a stamtąd do Szkocji. Przydzielony do armii brytyjskiej, był przygotowywany do ścigania zbrodniarzy niemieckich na terenie Niemiec. W 1948 r. powrócił do Polski.

Szykanowany przez władze komunistyczne, pracował na krótkoterminowych umowach, po których był zwalniany. Po 1956 r. podjął pracę w Zespole Adwokackim nr 2 w Ostrowie.

Zmarł 8 stycznia 1977 r. w Ostrowie Wielkopolskim i został pochowany na tamtejszym cmentarzu przy ul. Limanowskiego.