Ertel Zygmunt

Urodził się 25 lutego 1890 r. w Pieruszycach (obecnie pow. Pleszew). Syn Stanisława, nauczyciela, i Anieli z Hoffmannów. Brat Tadeusza (zob.).

Ukończył Gimnazjum Męskie w Ostrowie Wlkp.

W czasie I wojny światowej w armii niemieckiej. Służył jako telegrafista. Po zakończeniu działań wojennych zdemobilizowany. Mianowany ppor. łączn. przez Naczelną Radę Ludową.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Służył w I baonie telegraficznym. Awansowany na por. łączn., od 1 kwietnia 1919 r. dowodził 1 komp. II baonu telegraficznego. Następnie był dowódcą 14 komp. telegraficznej 14 DP. Na jej czele brał udział w walkach z bolszewikami.

Zweryfikowany jako kpt. łączn. z 1 czerwca 1919, był kierownikiem referatu w Departamencie VI Wojsk Technicznych MSWojsk (1923). Awansowany z dniem 1 lipca 1923 r. na mjr. łączn., sprawował funkcję oficera łącznikowego przy Okręgowej Dyrekcji Poczt i Telegrafów w Wilnie (1924), zaś w 1928 r. pełnił służbę w komendzie Obozu Warownego „Wilno”. Awansowany 1 stycznia 1930 r. na ppłk. łączn., w 1932 r. był komendantem kadry 3 baonu telegraficznego. Po 1933 r. przeniesiony do rezerwy.

Objął stanowisko wicedyrektora Okręgu Poczt i Telegrafów we Lwowie.

Aresztowany 25 października 1939 r. przez NKWD we Lwowie, był więziony na Zamarstynowie.

Wywieziony na podstawie listy nr 055/5 z 5–9 maja 1940 r. do Kijowa, wkrótce potem został zamordowany.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Żonaty z Aldoną Wysocką.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie, jest wymieniony na tablicy pamiątkowej w I Liceum Ogólnokształcącym w Ostrowie Wlkp.