Erwin Brenneisen

Urodził się 23 lipca 1896 r. w osadzie Sobolewo-Hamernia pow. Suwałki. Syn Norberta i Marty z Gogolewskich.
Od 1906 r. uczył się w gimnazjum w Suwałkach. Latem 1915 r. ewakuowany w głąb Rosji, do 1917 r. kształcił się w gimnazjum filologicznym w Orle, gdzie uzyskał maturę. Następnie podjął studia na Wydz. Prawa uniwersytetu w Piotrogrodzie.
W marcu lub kwietniu 1918 r. wstąpił do I Korpusu Polskiego. Służył w 7 psp. W lipcu zdemobilizowany, powrócił do kraju.
Zapisał się wówczas na Wydz. Inżynierii Politechniki Warszawskiej.
Od listopada 1918 r. w WP. Służył (jako dowódca plut.) w 3 puł. W październiku 1919 r. został przeniesiony do rezerwy.
Kontynuował studia na Politechnice Warszawskiej.
Latem 1920 r. zgłosił się ochotniczo do WP. W stopniu kpr. pełnił służbę w 3 puł. Podczas walk z bolszewikami dostał się do niewoli, z której powrócił do kraju w kwietniu 1921 r.
Wówczas ponownie podjął studia na politechnice. Od 1923 r. pobierał stypendium Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, pracując jednocześnie jako nauczyciel w szkole zawodowej. W grudniu 1927 r. ukończył studia, uzyskując dyplom inżyniera.
Pracował jako kierownik działu lotnisk w Ministerstwie SWojsk. W sierpniu 1939 r. jako inżynier kontraktowy był kierownikiem referatu w Dep. Budownictwa MSWojsk.
Członek Koła Inżynierów Dróg i Mostów przy Stow. Techników Polskich – od 1938 r. członek jego sądu koleżeńskiego.
W marcu 1940 r. podjął działalność konspiracyjną w szeregach ZWZ/AK. Początkowo w Służbie Ochrony Powstania, następnie w stopniu plut. dowodził I zgrupowaniem III Rejonu Obwodu Śródmieście Wojskowej Służby Ochrony Powstania Okręgu Warszawa AK. Używał ps. „Bełt”.
Podczas powstania warszawskiego dowodził zgrupowaniem/baonem „Bełt”, walczącym na terenie Śródmieścia. Z dniem 20 września 1944 r. mianowany ppor. cz. w. Po kapitulacji oddziałów powstańczych (2 października) dostał się do niewoli niemieckiej. Do 2 maja 1945 r. przebywał w oflagu VII A w Murnau.
Uwolniony, został przydzielony do Obozu Zbornego nr 1 w Paryżu. Kilka miesięcy później powrócił do kraju i zamieszkał w Zielonej Górze.
Zmarł 7 lutego 1946 r. w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach kwat. A-23.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., pięciokrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości i srebrnm Krzyżem Zasługi z mieczami.