Urodził się 20 marca 1900 r. w Grójcu. Syn Walentego, ziemianina, i Franciszki z Dobrowolskich.
W czasie I wojny światowej w POW ps. „Burłaj”.
W niepodległej Polsce studiował medycynę na Uniwersytecie Warszawskim i (przejściowo) na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, w 1928 r. uzyskując w Warszawie dyplom lekarski. Specjalizował się w chorobach wewnętrznych i kobiecych.
Mieszkał we Włochach (obecnie część Warszawy). Pracował w Szpitalu Dzieciątka Jezus oraz w Kasie Chorych we Włochach.
W 1939 r. zmobilizowany do WP. Aresztowany w 1939 r. przez Sowietów w Brześciu nad Bugiem.
Prawdopodobnie zamordowany wiosną 1940 r. na terenie Białorusi.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
Żonaty (od 1931 r.) Lucyną Pachocińską, miał z nią córki Wandę (ur. 2 VIII 1932) zamężną Zajączkowską, i Ewę (ur. 27 I 1935) zamężną Batorską, pedagoga.
J.B. Gliński, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar drugiej wojny światowej t. I, Wrocław 1997; „Monitor Polski” nr 64/1937.